Skrucha

#skrucha Elizy Clark, to książka, która miała potencjał na literackie trzęsienie ziemi, ale skończyło się raczej na lekkim drżeniu filiżanki z herbatą. Czy to kwestia powieści? Czy może reklamy obiecującej taką moc wrażeń, że świat wręcz runie 🤔
Nie wiem, nie potrafię na to odpowiedzieć. Czytało się doskonale, ale wciąż był jakiś lekki niedosyt.

Historia brutalna i wciągająca, owszem, ale całość przypomina trochę długi podcast true crime – momentami ciekawy, momentami przegadany, a czasem człowiek się łapie na tym, że sprawdza, ile stron zostało do końca.

Autorka dobrze punktuje toksyczność internetu i naszą zbiorową obsesję na punkcie zbrodni – to zdecydowanie najmocniejszy element książki. Ale jeśli ktoś liczy na fabularny nokaut albo emocjonalny rollercoaster, to raczej poczuje się tak, jakby zamówił pikantne danie, a dostał coś na łagodnie.

Wróćmy do pytania ,,czy to wina powieści?"

Pióro rewelacyjne, pomysł świetny, postacie pełne życia, no może poza jedną, ofiarą. Dlaczego więc nie było u mnie efektu wow? Może zbyt wiele widzę każdego dnia w socjalach, za wiele hejtu spotykam w sieci, nie personalnie do mnie, ale i tak uderzającego w kogoś kto nie wyobraża sobie nawet, że tak można.
Zbyt często zastanawiam się co jest z tymi ludźmi, że zachowują się w taki sposób? Może nasza codzienność mimo pozorów spokoju i równowagi, jest po prostu zbyt brutalna. Przyzwyczaja nas po cichu do tego, że można więcej i więcej, że granice n...