Opinia na temat książki Solaris

Nie darzę gatunku science- fiction jakimś wyjątkowo gorącym uczuciem ale wybiegam czasem poza swoją czytelniczą strefę komfortu i sięgam po inne gatunki, niż te, w których zwykle się "obracam". Po Solaris sięgnęłam, ponieważ od jakiegoś już czasu chodziła mi ta książka po głowie i byłam jej po prostu ciekawa.

Przebrnięcie przez nią okazało się dla mnie nie lada wyczynem.
Już na samym wstępie poraził mnie ten duszny, gęsty klimat grozy i wszechogarniającego napięcia, i tutaj duży plus dla autora za ciekawy ale dość specyficzny sposób prowadzenia narracji, wtrącanymi tu i ówdzie neologizmami, które same w sobie są naprawdę dość oryginalne, ale już późniejsze, zbyt dlugie opisy i filozoficzno- solarystyczne dywagacje na temat naukowych procesów i solarystycznej rzeczywistości trochę mnie zmęczyły i zniechęcały do dalszego czytania.
Udało mi się jednak przebrnąć przez tę najbardziej morderczą (🤪) dla mnie część lektury, po czym odetchnęłam z ulgą i cieszyłam się, że mam to już za sobą.

Powiem tak : nie jest to najgorsza książka, jeśli patrzymy na nią po kątem jej wydania w latach 60- tych, to muszę oddać autorowi mój szacunek, że przez taki szmat czasu udało się tej pozycji uplasować dość wysoko w kategorii pozycji ponadczasowych i zachować ten specyficzny, uniwersalny klimat. Przyznam się, że mocno mnie ten fakt zastanawiał i to był jeden z powodow, dla którego skusiłam się na przeczytanie tej książki.

Koniec, końców stwierdzam, że ta książka nie bez powodu należy do klasyków, w końcu została przetłumaczona na 41 języków i doczekała się trzech ekranizacji. Jest na swój sposób wyjątkowa i rozumiem dlaczego. Jednak bardziej doceniłam tę lekturę za całokształt warsztatu pisarskiego autora, niż za scenariusz fabuły, który okazał się dla mnie zbyt mało dynamiczny, zbyt szczątkowy w dialogi i zbyt ubogi w napędzające fabułę, akcje..

Mimo wszystko i tak uważam, że to lektura wartościowa i zasługuje na dobrą ocenę.