Starsza Pani wnika

Będzie bez oceny, bo nie wiem co sądzić o tej książce. Zwyczajnie nie wiem.
Nie dokończyłam jej, bo cała akcja się rozmemłała i jakieś to wszystko zrobiło się powtarzalne.
A zapowiadało się naprawdę świetnie. Można by podciągnąć pod komedię kryminalną, gdyby nie koty (możliwe, że jakoś później autorka wykorzystała koty do akcji, ale po przeczytaniu nieco ponad 70% nie widziałam perspektywy dla biednych kotów).

Zaczęło się świetnie - babcia i wnuczek niedojda. Babcia energiczna (jakbym widziała moją), babcia wszystkowiedząca, babcia nad wyraz aktywna - tu postacie są kapitalnie nakreślone, łącznie z przyjaciółkami babci. Wnuczek niedojda, też całkiem nieźle pokazany i choć mam alergie na tego typu egzemplarze, to nawet mi się podobało.
Wnuczek postanawia zadziałać i rozpocząć działalność detektywistyczną (przy cichutkiej pomocy babci nawet się jakoś udaje - choć to "jakoś" jest tu słowem klucz. W pewnym momencie wnuczek przechodzi metamorfozę, w człowieka decydującego o własnym losie. Gdyby wnuczek miał tu lat 18 - to by to wyszło. Ale wnuczek jest prawie 30-letnim mężczyzną. I to już jest... słabe.
Ale i to bym wybaczyła.

Język powieści jest humorystyczny, a czasem nawet humorzasty. Ironiczna? Tak, myślę, że to odpowiednie słowo. Na początku książki nawet się kilka razy uśmiałam (co przypomniało mi dobre czasy z Chmielewską), kilka razy uśmiechnęłam - a to jest dowód na to, że faktycznie książka jest śmieszna (gdyby nie koty podkreślam)....

"Nikt bowiem nie traktuje poważnie starszych pań, bo przecież powszechnie wiadomo, że ledwo widzą, słabo kojarzą oraz robią z igły widły. Mają też spaczony obraz rzeczywistości, są wścibskie, nadmiernie krytyczne i patologicznie podejrzliwe."

Sporo się w tej książce dzieje, jest wiele różnych wiekowo postaci. Jednak prym wiedzie starsza pani, babcia Halinka, która zgodnie z tytułem "wnika." Wnika ona razem ze swoją babciną kompanią. Jest to kryminał, bo, a jakże, jest i trup Tymoteusza, nauczyciela języka angielskiego, który sporo miał za uszami, oj sporo. Jednak oprócz śledztwa, które prowadzi niewydarzony obżartuch Jaro, jest sporo o relacjach międzyludzkich, sąsiedzkich i nie tylko. O stereotypach na temat postrzegania staruszków w naszym zaściankowym społeczeństwie. W trakcie akcji pada sformułowanie, które obrazuje powyższy cytat. Jednak autorka przedstawia starsze panie, zupełnie odmiennie.

I właściwie wszystko byłoby w porządku.
Książka jest dość przyjazna, czyta się bez większych potknięć, nie ma błędów, do których można się jakoś bardzo przyczepić, ale ja mam jedno "ale".

Uważam, że wątek bestialskiego mordowania kotów pani Fryczkowska mogła sobie darować. Nigdy nie uznaję i nigdy nie uznam podnoszenia walorów swojej twórczości poprzez obrazowe przedstawianie kaźni zwierzaków. Zwłaszcza gdy w książce dzieje się tak dużo, że to niczego do fabuły nie wnosi i wcale jej nie uatrakcyjnia.

Gdybym została ostrzeżona wcześniej, ab...

To moja pierwsza "wysłuchana" książka, podchodziłam sceptycznie do tego, ale pierwsza próba bardzo mi się podobała. Dużą zasługą jest nie tylko autorka książki,lecz również lektor, Pani Elżbieta Kijowska.

Książka jest super humorystycznie napisana, Jarcio mieszka z babcią Halinką, jest typowym ciapą, którego utrzymuje babcia, bo gdy on rzucił pracę nauczyciela w-fu w gimnazjum, nie może znaleźć pracy.

Pewnego dnia Jarek spotyka lekarkę, która zauważa u niego duże znamię, Jaro chcąc zaimponować lekarce wpada na pomysł, że jest prywatnym detektywem... i tu się dopiero wszystko zaczyna komplikować, bo lekarka ma dla niego zlecenie...

Mniej więcej w tym samym czasie, babcia Halinka z koleżanką "od kotów", z którą łączy je sekret utrzymywany przez 50 lat, zauważają, że na osiedlu, ktoś zabija koty...
To kolejne zlecenie dla Jarka.
Starsze panie dużo namieszają w całej książce, wydawałoby się, że takie staruszki są słabowite i potrzebują opieki, lecz w tej książce ten wizerunek ulega wielkiej zmianie. Przekona się o tym pewien pan... aż strach się bać na osiedlu takich babć.


Bardzo polecam tę książkę, naprawdę warto przeczytać lub posłuchać.

Tu nic nie jest doskonałe. Poczynając od bohaterów, kończąc na zbrodni…

Jaro – chodząca depresja, babciosynek, niespełniony nauczyciel w-fu, brak pomysłu na życie zastępuję spontaniczną decyzją o zostaniu detektywem.

Babcia Halinka – matka, a raczej babka-Polka, wie, że to, czego dotknie się wnuczek z góry skazane jest na przegraną, dlatego sama efektywnie wypełnia wszelkie jego obowiązki, a w tym pomaga jej wrodzony spryt i nieposkromiona ciekawość.

Ilona – piękna pani dermatolog, z dwójką dzieci i problematycznym ex- mężem, a właściwie obrazem, którego (o dziwo) szuka więcej niż trzy osoby, bo okazuje się, że on ( jak po dotknięciem magicznej różdżki) usuwa problemy.

Kamila – mniej piękna, ale za to zapatrzona jak w obrazek (prawie) kobieta Jarka, mająca kilkuletnie dziecko – uzależnioną od słodyczy Florkę, której nie ma kto odbierać z przedszkola, bo mama, emerytowana księgowa akurat znika bez śladu.

Jest też…

t...