Światła września

Już sporo czasu minęło odkąd przeczytałam powieść "Więzień Nieba" i przyznam się szczerze, że zatęskniłam za piórem Carlosa Ruiza Zafona...

Historia opowiedziana w "Światłach Września" dzieje się we Francji w pierwszej połowie XX w. Wraz z rodziną Sauvelle przenosimy się z Paryża do Normandii. To tutaj Simone - wdowa po Armandzie Sauvellu znajduje pracę jako pomoc domowa i sekretarka w posiadłości Cravenmoore należącej do ekscentrycznego producenta zabawek Lazarusa Janna. Opuszczając Paryż kobieta zabiera ze sobą dzieci - piętnastoletnią córkę Irene i młodszego od niej syna Doriana. Oferta Lazarusa jest bardzo atrakcyjna finansowo i pozwoli Simone na spokojne i stabilne życie, po tym jak przez ostatni czas musiała borykać się ze spłatą długów pozostawionych przez jej zmarłego męża. Pracodawca zapewnia im też zamieszkanie w niewielkim domu położonym na klifie nad Błękitną Zatoką. To urokliwe miejsce z widokiem na morze i skalistą wysepkę z latarnią morską w oddali ma w sobie coś niezwykłego. Do tego legenda o "światłach września", które pojawiają się na wyspie w ostatnie dni lata, a związana z duchem kobiety, która dawno temu wypłynęła łodzią z portu w stronę wyspy i tam utonęła, sprawia, że Błękitna Zatoka posiada swoje tajemnice.

Posiadłość Lazarusa oddalona jest nieco od miasteczka i oddzielona od niego lasem Cravenmoore, który po zmroku staje się dziki i niesamowity. Do ogromnej rezydencji, podobnej do starego, tajemniczego zamczyska, ozdobionej różnego t...

Trzeci i ostatni tom '' Trylogii mgły '' Carlosa Ruiza Zafóna przeczytany . Poziom napięcia i niesamowitej fantazji utrzymany na poziomie dwóch poprzednich części . Wchłonęłam ją z wypiekami na twarzy jak w najlepszych nastoletnich latach połykania lektur przygodowych . Zaczyna się podobnie jak część pierwsza . Pewna rodzina w osobach , matki , córki i syna zmuszona jest z pewnych względów przeprowadzić się do Błękitnej Zatoki w Normandii . Pani Simone Sauvelle dostaje pracę , dobrze płatną i satysfakcjonującą , dzieci , Irene i Dorian , równie szybko się aklimatyzują i znajdują przyjaciół . Niestety sielankę ową przerywają dziwne i niesamowite zdarzenia które zaczynają się dziać wokół . A nowo przybyła rodzina zostaje w te zdarzenia wplątana po uszy , bynajmniej nie z własnej woli i winy . A głównym bohaterem owych wydarzeń jest CIEŃ...Cień który sprawił że ja sama zaczęłam się baczniej przyglądać swojemu cieniowi....Przypomniała mi się też piękna nostalgiczna piosenka Jacka Kaczmarskiego '' Wędrówka z Cieniem '' . Książkę i Jacka Kaczmarskiego też :) polecam z całego serca .

Zafon to bezpieczna przystań na morzu pełnym książek. Nigdy mnie nie zawiódł, zawsze sprawia, że odkładam przeczytaną książkę z uczuciem szczęścia i spełnienia. Magia tej małej książeczki pełnej tajemnic i sekretów wciągnęła mnie w świat baśni, mrocznej, chwilami przerażającej, wywołującej dreszcz - a takie opowieści sprawiają, że przeżywam je mocno, głęboko, a jednocześnie z radością i zachłannością. "Światła Września" bardziej zbliżają się klimatem do "Mariny" niż do rewelacyjnego "Pałacu północy", ale nie jest to wcale zarzut. Autor pisze tak sugestywnie i plastycznie, że miałam wrażenie, jak zawsze w przypadku jego książek, że zanurzam się w mgłach i gęstej atmosferze książki nie tylko duszą, ale i ciałem. http://zielonowglowie.blogspot.com

Zafon zauroczył mnie umiejętnością tworzenia niezwykłego świata w świecie rzeczywistym. "Cień wiatru" i "Gra anioła" to majstersztyki, nieprzewidywalne, zaskakujące i trzymające do końca w napięciu. Być może przyzwyczajona do tego typu formuły, "Światła września" nie zrobiły na mnie już takiego wrażenia. Czytając tą pozycję byłam w stanie przewidzieć co może się zdarzyć w kolejnym rozdziale, aczkolwiek praca dokonana przez autora na tworzenie atmosfery i roztaczanie przed czytelnikiem niezwykłości jest oczywiście nieoceniona.

Oj, przyznaję się, że nie potrafię ocenić książek Zafona obiektywnie. Powiem szczerze, że Światła września nie są takie super jakby się mogły wydawać- zbyt wiele podobieństw do poprzednich książek, ale i tak dostaną ode mnie 5 gwiazdek, ponieważ kocham tę atmosferę oraz otoczę grozy i tajemnicy, której nie spotyka się w innych książkach. Dodam jeszcze, że czasem fabuła była lekko naciągana, ale cóż, powiedziałam, że ja na to wszytko przymykam oko :) Przeczytałam w ciągu dnia, polecam.

Zafon po raz kolejny mnie nie zawiódł. To czwarta książka, którą do tej pory miałam przeczytać, a która wyszła spod jego pióra. I cóż mogę powiedzieć? Spełniła moje oczekiwania. Mamy tajemnicę, wielkie rodzinne sekrety i mroczną istotę ukrytą gdzieś za rogiem, która czyha gdzieś na naszych bohaterów. Do tego wątek miłosny dopełnia całości. Każdy w tej książce znajdzie coś dla siebie. Polecam każdemu miłośnikowi tajemnic, opowieści grozy i wytrwałym fanom Zafona!

Nie zrobiła na mnie szczególnego wrażenia. Zdecydowanie wolę Zafóna z "Cienia wiatru" i "Gry anioła". W tej części da się zauważyć kilka powielonych schematów z "Mariny" czy "Księcia mgły". Wolałabym przeczytać jakąś nową powieść Zafóna, a nie te młodzieżówki. Ot takie czytadełko na wieczór. Wciąga, ale nie jest to żadne dzieło o którym nie można przestać myśleć.

To moja pierwsza książka Zafóna, którą przeczytałam, chodź wcześniej planowałam przeczytać ,,Cień wiatru'' niestety ciągle były wypożyczone z biblioteki. Jestem pod dużym wrażeniem ,,Świateł września''. Koniec był niesamowity. Już nie mogę doczekać się jego kolejnych książek.

Kolejne spotkanie z magicznym światem Zafóna i kolejna trzymająca w napięciu przygoda. Tym razem opowieść bardzo przypominała fabułę przedstawioną w "Księciu mgły", co nieco mnie irytowało. Wciąż jest jednak pięknie, tajemniczo, klimatycznie - jak to u Zafóna :)

Ja osobiście również mam swojego rodzaju sentyment do powieści Zafóna, jednak nie zmienia to faktu, że czytając książkę nie mogłam pozbyć się wrażenia pt 'Gdzieś to już czytałam.' I mimo lekkiego uczucia niedosytu lekturka była bardzo przyjemna :D

To moja druga styczność z Zafón’em i muszę przyznać, że jestem jeszcze bardziej oczarowana niż podczas czytania „Cienia wiatru”. To książka skierowana do młodzieży, ale tak naprawdę każdy miłośnik tego pisarza zatopi się w tej historii.

Jak każda książka Zafóna, tak i ta wywarła na mnie ogrom pozytywnych wrażeń. Polecam jak najbardziej;D

Kolejna książka Zafona po którą przeczytałam. Jest bardzo dobra, choć miejscami trochę przerażająca. Jak większość jego powieści również i ta nie kończy się całkowitym happy endem. Polecam wszystkim, jak i inne powieści tego autora