Syn Neptuna

 Percy tuż po przebudzeniu stwierdza, że nie pamięta nic poza dwoma imionami: swoim oraz Annabeth (moje skryte serce romantyczki się wzruszyło w tamtym momencie ❤). Trafienie do obozu herosów także nie zwraca mu pamięci. Poznaje tam dwójkę nowych półbogów, Hazel i Franka, wraz z którymi uda się na misję, w miejsce, nad którym bogowie nie mają kontroli.
Tak szczerze to lekko się zawiodłam na tej książce. Były tu fragmenty, które mnie nudziły. Nie trzymała mnie w napięciu od początku do końca. Zdarzało odkładać mi się „Syna Neptuna” na dłużej, nie chciało mi się czytać dalej. Nie ciekawił mnie tak jak inne powieści spod pióra autora. Było to trochę wywołane przez narracje trzecioosobową. Nie wywodzi ona autorowi zbyt dobrze. Nie czuć takiej lekkości jak w poprzedniej serii. Innym minusem jest to, co chwaliłam w przypadku innych książek autora. Chodzi o bohaterowie. Zgodzę się z tym, że są oni interesujący, a ich historie zaciekawiają czytelnika. Ale jak dla mnie są za ciekawi. Autor przesadził w ich kreacji. Mają zbyt bujne życiorysy nawet jak na herosów. Przez to trudno było mi ich polubić, bo byli oni dla mnie po prostu zbyt niezwykli.
Żeby nie było – nie jest to zła powieść. Plasuje się raczej jako średnia książka. A co dobrego tutaj dostajemy? Bohaterów. Ale zaraz, nie wymieniłam ich przed chwilą jako minus? Już tłumaczę – mimo ich nierealnych życiorysów są oni dobrze skonstruowani pod względem charakterów. Mają indywidualne cechy, różnią się od innych bohateró...

Percy powraca wraz z zanikiem pamięci, a wszystko to za sprawą Hery. Szykuje się kolejna, pełna szaleństwa intryga w celu ocalenia świata.
Rick Riordan raz jeszcze zabiera nas w podróż do świata pełnego Greckich i Rzymskich bogów. Pokazuje nieco inne realia, tego drugiego obozu, a także porywa w pełną zapału podróż wraz z Percym i jego dwojgiem towarzyszy (sympatycznych rzecz jasna).