Szansa na miłość

Przyznam, że sięgnęłam po Szansę na miłość w odruchu poszukiwania czegoś lekkiego i przyjemnego. Zapomniałam jednak, że z Romansami Sprzed Lat różnie bywa. I wśród tych „starych, dobrych opowieści” (ciężko mi znaleźć wśród nich książkę nieciekawą, mało zajmującą czy wręcz nie do czytania) dosyć często nie jest lekko, łatwo i przyjemnie. Przynajmniej przed końcowym HEA. Tutaj jest bardzo podobnie. Czy odpoczęłam przy niej, nie wiem. Ale zdecydowanie, co warto podkreślić na samym początku, to dobra książka. Nietypowa, ale dobra.
Szansa na miłość to w zasadzie dwie historie. Dwie opowieści o poranionych ludziach, którzy zmagają się z własnymi demonami, z przeszłością, która determinuje ich działania z uprzedzeniami, które w sobie wyhodowali i które wtłoczyło w nich towarzystwo. Obie historie połączone są ze sobą, splatają się i tworzą całość.
Pierwsza to opowieść o dojrzalej kobiecie (oj, za mało jest romansów w tej kategorii wiekowej, a już opisanych rzetelnie z perspektywy tego wieku jeszcze mniej). Christiane jest 43 letnią kobietą szczycącą się posiadaniem kochanków z czterech krajów. Nietuzinkowa kobieta, która dwadzieścia lat temu, po skandalu z jej udziałem, bezpodstawnych oskarżeniach wyjechała do Francji, założyła dom gry i żyła tam jako kochanka, wielbiona przez mężczyzn, z górą pieniędzy przy boku. Gannon jest kilka lat młodszym (ojej!) od bohaterki atrakcyjnym mężczyzną. Poznają się we Francji kiedy on, wbrew logice, sytuacji i konwenansom zakochuje się w nie...