Szeptucha, wydanie kieszonkowe

Polska, XXI wiek, znany nam świat ale... jakiś taki inny. Czemu? Otóż dlatego, że Mieszko I nie przyjął chrztu. Polacy dalej wierzą w swoich słowiańskich bożków, a Ci nie są niestety tacy święci, jak się ich maluje :)
Świat rusałek, upirów, utopców, strzyg i innych lepszych bądź gorszych demonów istnieje równolegle z nowoczesną polską rzeczywistością. Zabrzmiało trochę poważnie, nudno wręcz? Nic bardziej mylnego :)
Gosława Brzózka (zwana Gosią) i jej przygody w tym zwariowanym świecie, rozbawią was do łez :)
Będzie zabawnie, będzie strasznie czasami, ale będzie też miło i romantycznie. A wszystko to podane ze smakiem i ogromną dawką poczucia humoru.
Polecam gorąco

Powieść fantasy oparta na naszym rodzimym, słowiańskim folklorze. Dzięki Bogu coraz więcej polskich autorów sięga po naszą mitologię - przecież jest barwna i pełna nadprzyrodzonych istot, bogowie nie są jakimiś spolegliwymi istotami, to mściwe i krwawe bestie. Stanowią doskonałą osnowę rozmaitych legend, wierzeń i guseł. I cieszę się, że mogę spotykać ich na kartach powieści. Ta książka podobała mi się bardzo, chociaż główna bohaterka jest malkontentką pełną fobii, ale dzięki temu wprowadzono wiele humorystycznych sytuacji. No i pełnokrwisty Mieszko - prawdziwy słowiański superman. Czekam na dalszy ciąg z niecierpliwością...

"Bridget Jones na słowiańskim szlaku"
Powieścią pt. „Szeptucha” zainteresowałam się ze względu na mitologiczny wątek słowiański. Lektura jest wciągająca, przeczytałam ją bardzo szybko, a jednak… mam kilka istotnych i zdecydowanie negatywnych uwag.
Główna bohaterka – Gosia Brzózka (bo naprawdę, żadna z niej Gosława) nijak nie zasługuje na miano wybranej, dotkniętej przez bogów, WIDZĄCEJ. Skończyła medycynę, a sprawia wrażenie osoby nie do końca sprawnej umysłowo. Zachowuje się jak rzeczona Bridget Jones – często nieporadnie, głupkowato, ma oponkę na brzuchu, cellulit i słabą głowę, nie ma natomiast faceta i usilnie wypatruje romantycznej miłości. O ile jednak w przypadku Bridget to jeszcze było świeże, mogło się podobać i śmieszyć, o tyle w przypadku Gosi jest irytujące. Dziewczyna jest w swojej roli nieprzekonująca. Nie szanuje wiary swoich przodków. Czy w kolejnym (zapowiadanym) tomie dojrzeje, zrozumie swoją rolę, zacznie prawdziwie wierzyć i racjonalnie działać – co wbrew pozorom wcale się nie wyklucza?
Drugi dostrzeżony przeze mnie minus to starania autorki, by wywołać u czytelnika uśmiech, a może nawet – śmiech. Na mnie to nie zadziałało, znów poczułam się zirytowana. Najlepsze partie powieści to nie pseudozabawne epizody czy wątki (jak filtr pralki zatkany bielizną czy pokonywanie długiej drogi w szpilkach). To raczej poważne spotkania i rozmowy z bogami, ich groza, polowanie na wąpierza lub myśl, która towarzyszy czytelnikowi od momentu, gdy dowie się, do ...

Zdecydowanie nie jestem targetem dla tego romansu paranormalnego. Jedyne, co mi się w książce podoba, to fakt, że nawiązuje do słowiańskich bogów i słowiańskich wierzeń, niestety - nie uważam, żeby autorka wykorzystała potencjał pomysłu.
Cała słowiańszczyzna jest jedynie politurą na słabym i oklepanym romansiku, który nawet nie jest podniecający. Dobrze, że choć nazwy własne są zastosowane odpowiednio i mamy wąpierza, a nie wampira. ;)

O, jak ja lubię takie książki. Lekkie i przyjemne. Czyta się szybko.
Czasy współczesne, z wierzeniami Polski Piastów. Zioła, zaklęcia, amulety, rzucanie czarów - na porządku dziennym. Magiczne stworzenia, nadprzyrodzone istoty, bóstwa, duchy - za każdym rogiem. Tak naprawdę nie znasz swojego sąsiada, współlokatora ;)
Czytając tę książkę, przenosimy się w świat pełen mistycyzmu, legend, wierzeń i guseł. Przybliżają nam się słowiańskie obyczaje.
Nie jest to książka dla czytelniczek, szukających ambitnej literatury, raczej dla nastolatek.
Aczkolwiek chcąc odpocząć i zresetować się, z radością sięgnęłam po tę pozycję ( i 2 kolejne z serii ;) )

Z niecierpliwością teraz czekam na kolejne części z serii kwiat Paproci Katarzyny Bereniki Miszczuk, które mają dojść w tym tygodniu. Przechodząc do recenzji.. Zacznę od rzeczy, które nie spodobały mi się- zakończenie tak w gorącym klimacie 😭 książka sprawiła że pochłonęłam ją w całości w ciągu kilku dni, zakończenie tak bardzo już zaczęło się rozkręcać, że ze smutkiem musiałam odejść od niej, bo nie miałam kolejnej części.. Uległam kulturze słowiańskiej, z łatwością czytałam, zawiera dużo humorystycznych wątków. Komiczną postacią jest Gosia-uczennica Szeptuchy. Dlaczego? Rozbawił mnie jej lęk przed lasem tj kleszcze, bakterie i ogólnie wszystko fuj że aż musi ubrać swój strój przeciw kleszczowy. Nieporadne flirty jej osoby do bardzo przystojnego mężczyzny, rosłego "jak koń" 😂 chwyciły mnie za serduszko i zaczęłam co raz to bardziej lubić tę postać. Co do bóstw- gdybym przeczytała to wcześniej, w wieku 12 lat, to wzięłabym to do siebie że istnieją te wszystkie rusałki i inne, bo taką właśnie byłam dzieciną, że nawet przy książce Zmierzch wierzyłam w Wampiry 😂, tak fantastycznie to wszystko zostało zobrazowane, że w mojej głowie zaczęły układać się myśli w formie filmu na podstawie tego arcydzieła.. Z pewnością zagłębie się w dalsze historie Szeptuchy i przystojnego kapłana, bo uważam że jest właśnie grzechu warta, szczególnie gdy jest już pora letnia 😈 Z dumą mogę rzec iż kładę ją przy moich ulubieńcach. Książka na 10/10 💓 godna przeczytania jeśli ktoś lubi fantastykę z eleme...

Od czego by tu zacząć? Może od tego, co mi się nie spodobało. Będzie krótko, bowiem generalnie pierwszy tom serii Kwiat Paproci spodobał mi się wręcz bardzo. Minusem jednak jest sama główna bohaterka. Gosia momentami zachowuje się jak taki mały pustaczek. Niby to inteligentne, wykształcone, oczytane a jednak o swojej kulturze wie bardzo mało, co jakoś mogę wybaczyć, nawet do jej hipochondrii można jako tako przywyknąć (choć tu przechodzimy etapami, od rozbawienia, poprzez lekkie znużenie, na dłużej zatrzymujemy się w stacji "irytacja" by na koniec do tego przywyknąć) jednak to, jak reaguje na Mieszka, główną męską postać jest... Największą porażka w książce. Ja rozumiem, że ma nieziemskie oczy, muskuły i w ogóle jest chodzącym słowiańskim bogiem seksu ale... bez przesady. Pomijając jednak te dwa aspekty, książka jest, moim subiektywnym zdaniem, świetna. Czyta się szybko, historia jest ciekawa, pomysł na to, jakby to było gdyby Mieszko się nie ochrzcił też(swoją drogą kilka lat temu sama się nad tym zastanawiałam), a Szeptucha Baba Jaga to złoto ❤️ w zasadzie większość postaci pobocznych jest świetnie napisana. Książkę polecam, jest to romansidło, to prawda, ale romansidło bardzo przyjemnie się czytające ze zgrabnie wplecionym w tło folklorem i mitologią słowiańską.