The Chalk Man

Kredziarz trochę sobie poczekał na swoją kolej. I bardzo dobrze, bo wielki szum nad tą książką już się uspokoił, nie byłam atakowana reklamami na każdym kroku i mogłam spokojnie wziąć się za czytanie. Muszę przyznać, że Kredziarz jest świetnym debiutem, a naprawdę bałam się rozczarowania. Bardzo dobra akcja, świetne, nietuzinkowe postaci, nieoczekiwane zwroty akcji, wszystko to sprawiło, że książka czytała się sama i mogę ją z czystym sumieniem polecić, co niniejszym czynię.

Gdy przeczytało się mnóstwo (to już taka liczba, którą trudno ogarnąć pamięcią;)) thrillerów, od każdego następnego oczekuje się elementu zaskoczenia. Akcja bynajmniej nie musi lecieć z nieprawdopodobną szybkością, nie potrzeba spektakularnych zwrotów akcji, ani finezyjnych rozgrywek między oprawcą, a organami ścigania, ale tego czegoś, co skutecznie przykuje uwagę, jednocześnie zdarzenia nie stracą na wiarygodności.

Tudor stworzyła korzystną, dla sposobu prezentowania zdarzeń, atmosferę oczekiwania. Nie odczuwa się by bohaterowie na siłę szukali sprawca, a to dzięki zrezygnowania z prowadzonego dochodzenia w fabule. Opowieści z wyczynów paczki dzieciaków, ich rozrywek, relacji oraz podrzucania pewnych zdarzeń budujących późniejsze uwikłania w świat dorosłych jest świeżym elementem budującym bazę i określającym tor przyczynowo-skutkowy "Kredziarza". Zatem narrator - tutaj Ed "Munster" Adams - zabiera nas do swojego dwunastoletniego świata i zapoznaje z pewnymi, delikatnie mówiąc, nieprzyjemnymi zdarzeniami dla lokalnej społeczności. Jednocześnie przechodzimy płynnie w teraźniejszość, z punktu której toczą się właściwe zdarzenia i odkrywamy kim dziś są młodzi bohaterowie, którzy już na zawsze zostali naznaczeni tym, co miało miejsce owego lata.
Niespieszne przeprowadzanie nas przez labirynt podejrzeń i domysłów, fałszywych motywów, zbiegów okoliczności i kłamstw czyni tę opowieść naprawdę smakowitą w odbiorze, nawet dla kogoś, kto odnosi wrażenie, że wszystko już ...

Miało być mrocznie, miało trzymać w napięciu, miały przechodzić ciary. Nie ma nic z tych rzeczy.
Nie zrozumcie mnie źle, jest to pozycja poprawna, ale jakaś taka pusta. Po przeczytaniu opisu myślałam o wszędobylskich rysunkach kredą, o poczuciu klaustrofobii, o ciągłym strachu bohaterów, zarówno na etapie dzieciństwa, jak i dorosłości. Niestety, temu autorka nie sprostała. W zamian dostajemy prostą fabułę, przedstawioną z perspektywy jednego bohatera (mając do dyspozycji pięcioosobową grupkę przyjaciół). Cała reszta to tylko tło.
"Główne" morderstwo zostaje ukazane dopiero w połowie książki (jak nie później), a jego rozwiązanie zbliża się za szybko. Brakuje otoczki tajemniczości, która króluje w pierwszej części powieści. Wytrawni zjadacze kryminałów raczej dość szybko połapią się we wcześniejszych wskazówkach.
Czy jest to powieść zaskakująca? Nie. Czy czyta się szybko? Tak. Czy pozostanie w pamięci? Być może u niektórych. Czy powrócę do autorki? Nawet nie pamiętam jej nazwiska bez wcześniejszego zerknięcia w dane.

Starając się nie patrzeć i nie słuchać wszystkich złych opinii na temat tej książki, sięgnęłam po nią osobiście. I nie wiem czy tylko ja mam takie odczucie, ale niezmiernie mi ona przypomina "To" Kinga. Podobieństwo retrospekcji, grupy dzieciaków, nawet ich przezwiska były takie jakieś "kingowskie". Co do samej historii to ciekawa, w pierwszej połowie nie porywa, bo miałam wrażenie, że zakończenie jest oczywiste, a tu jednak niespodzianka. Duży plus za rozwiązanie zagadki! I pomimo wielu złych opinii mogę jednak polecić. Uważam, że to całkiem niezły kryminał jeśli tylko damy mu szansę.

"Niczego nie zakładaj. Poddawaj wszystko w wątpliwość. Odrzucaj to, co wydaje się oczywiste"
Cytat, rzekłabym, oklepany. Ale dla mnie jest idealnym mottem dla "Kredziarza". Książka napisana bardzo zgrabnie. Krótkie, zwięzłe zdania pomagają czytelnikowi skupić uwagę i nie pogubić się w akcji. Akcji, która nie pozwala mi zaszeregować tej książki w jednej, konkretnej kategorii. Niby kryminał ale.. dla mnie także romans, powieść obyczajowa i młodzieżowa w jednym. Jeśli miałabym ją określić jednym słowem powiedziałabym SUBTELNA. Delikatnie skrojona akcja - mająca na uwadze nerwy czytających, złagodzone opisy wydarzeń okrutnych, miłostki i miłości wszelkich odcieni i barw.. Lasy mieniące się zmianami pór roku.. Wszystko to starannie wyważone, łagodnie tajemnicze i absolutnie wciągające. Czytało mi się lekko, łatwo i przyjemnie. Końcówka mnie nie zaskoczyła.. zbrodniarz "swędział mnie" już mniej więcej od połowy książki.. Nie wiedziałam tylko jak, bo dlaczego jakoś przebiegło mi przez myśl. Polubiłam bohaterów. Wszystkich - tych pierwszo- drugo i nawet trzecioplanowych. Przez kilka godzin żyłam życiem małego, sennego amerykańskiego miasteczka. Wtopiłam się w jego społeczność. Kiedyś i dziś. I choć zwykle dwutorowość powieści mi ciut przeszkadza to tutaj odnalazłam się w niej bez trudu. Podobało mi się. Ale do zachwytów mi daleko. Niemniej jednak jest to naprawdę przyjemny kawałek literatury stanowiący dla mnie miłą odskocznię od skandynawskich, ciężkich zbrodni i całego szeregu ...

Niewinne ludziki narysowane kredą na chodniku potrafią bawić, te mniej niewinne mogą przestraszyć, ale wśród bohaterów Kredziarza wywołują strach i przerażenie. Jak bardzo można wypaczyć dziecinną zabawę, i jak ta zabawa, może wypaczyć to, co stanowi zwykłą dziecięcą radość.
Grupka mniej lub bardziej zgranych, wiernych sobie dzieciaków spędzająca czas w swoim towarzystwie, zostaje wystawiona na wielką próbę. Niewinna zabawa, opracowany kod rysunkowy zmienia ich życie w koszmar. Źli ludzie, źli młodzi ludzie stają im na drodze, a wokół pojawia się śmierć i przemoc.
Bardzo dobra książka. Aż trudno uwierzyć, że to jest debiut literacki autorki. Przemyślana, ze świetnie rozłożonymi akcentami, trzymająca w napięciu, a jednocześnie na tyle zwykła i normalna, że czytelnik ma wrażenie, że to nie fikcja literacka, ale coś, co mogło wydarzyć się tu i teraz, i nawet jeśli nie na tej ulicy, to na tej bocznej już na pewno. Nastrój buduje konstrukcja czasowa. Przeplatające się wątki współczesny i przeszły powoli odkrywają kolejne karty historii nie pozwalając jednak,aby czytelnik spoczął na laurach. Jak dla mnie to bardzo duży plus tej książki – zaangażowanie czytelnika, wprowadzenie go w świat bohaterów, uczynienie z niego fragmentu tej ciągniętej przez lata układanki. Radosne dzieciństwo, zniszczone tak brutalnie i współczesność 30 lat później to znakomita okazja to pokazania kontrastów, zmian, opowiedzenie o tym, co dramatyczne wydarzenia potrafią zrobić z naszym życiem. Co zrob...

https://rabebucher.blogspot.com/2018/06/3-uwazaj-na-rysunki-kreda-kredziarz-cj.html

Jest rok 1986, w pewnym spokojnym, angielskim miasteczku mieszka piątka przyjaciół: Nicky, Gav, Mickey, Hoppo i Ed może nie zawsze się dogadują, ale często spędzają razem czas. Dzieciaki mają też swój tajny kod, który polega na rysowaniu w różnych miejscach kredowych ludzików. W tym czasie w ich mieście dzieją się tajemnicze i tragiczne wydarzenia, które łączy jedno - kredowe rysunki. Kto jest Kredziarzem? Jakie tajemnice mają nasi bohaterowie i ich najbliżsi?

Jestem pozytywnie zaskoczona tą książką, bardzo dobrze się ją czyta, wciąga i nie pozwala się oderwać...

Książka to totalny wymiatacz, podchodziłem sceptycznie ale finalnie to naprawdę dobry thriller trzymający w napięciu.

ŚWIETNY DEBIUT! naprawdę chylę czoła i czekam na więcej!

pomysłowa fabuła i rewelacyjnie poprowadzone napięcie do samego końca, w kryminałach często jest tak, że już nic więcej nas nie zaskoczy, bo to już wszystko gdzieś kiedyś było... a to nie jest prawdą i tutaj mamy właśnie bardzo dobry przykład, niby coś było, ale jednak nie ;)

bardzo przypadł mi do gustu zabieg częściowego osadzenia historii w latach 80. XX wieku, gdzie paczka dzieciaków odkrywa zwłoki, był to lekki uśmiech w stronę Kinga, ale wcale mi to nie przeszkadzało, a wręcz przeciwnie - wiedziałam, że zachwycę się tą powieścią, kolejny uśmiech w stronę Cobena również wzbudził we mnie nostalgię, bo właśnie od tego autora zaczęłam swoją przygodę z kryminałami w podstawówce

skakanie w czasie (przeszłość przeplata się z teraźniejszością) jest świetnym zabiegiem, który wyszedł tutaj wręcz idealnie, autorka momentami bawi się z nami w kotka i myszkę, raz niby już wiemy co się wydarzy (albo co się wydarzyło), a raz już kompletnie nic nie wiemy... więc jeśli ktoś lubi takie klimaty, to nie zawiedzie się

kurczę, to naprawdę było dobre, aż nie wiem co mogę jeszcze dodać, wad raczej nie widziałam, ale mi po prostu BYŁO MAŁO! chciałabym totalnie więcej, bo książkę czyta się niesamowicie szybko (tak właśnie wciąga!), że nawet nie zauważyłam, że to już naprawdę koniec...

a zakończenie? trudno opisać czy jestem usatysfakcjonowana, z jednej strony bardzo dobre, a z drugiej... no mam ...