Twierdza

Pomimo ostrzeżeń mieszkających w pobliżu ludzi oddział Wehrmachtu zajmuje położoną w górach twierdzę. Rumunia, góry, przerażeni wieśniacy obwieszeni czosnkiem i od razu człowiek zaczyna szukać w myślach ciut za dużych nietoperzy w pelerynach, z przerostem pewnej grupy zębów.
Początkowo nie wiadomo jednak co jest przyczyną nagłych zgonów żołnierzy. Oficer dowodzący wysyła prośbę o pomoc i ją oczywiście otrzymuje - do akcji wkracza nieustraszony oddział SS, oni przecież poradzą sobie ze wszystkim. Tylko jest mały problem - dowódcy obydwu oddziałów nienawidzą się i dają temu wyraz bardzo dosadnie.

Pomysł na fabułę jest świetny i przede wszystkim oryginalny. Niemcy walczący z wampirami w surowym rumuńskim klimacie, to na pewno nie jest oklepany motyw. Do tego dochodzi konflikt dwóch oficerów, dzięki temu uwydatnia się problem moralności niemieckich żołnierzy. Autor tworząc postać potwora również wykroczył poza schemat legend o wampirach, dodał trochę z historii o Vladzie Palowniku - jednak nie w banalny sposób i to również plus. Gdyby na tym się skończyło mogłoby być naprawdę bardzo dobrze.
Niestety do akcji wkracza pewien schorowany profesorek z rodziną. Sam Theodor Cuza jeszcze byłby do zniesienia, jednak jego córka Magda jest beznadziejnie irytującą postacią. Głupiutka, naiwna stara panna, momentami zachowująca się w sposób przeczący wszelkiej logice, a przecież miała być inteligentna i oczytana. Niepotrzebny moim zdaniem był też motyw jej związku z tajemniczy...

Dopóki wszystko owiewała tajemnica, książkę bardzo przyjemnie się czytało. Później - niestety - jest znacznie gorzej...

Nie lubię horrorów i nigdy ich nie czytuję, na ten trafiłam zupełnym przypadkiem, stał na półce z literaturą sensacyjną. Nie zmieniłam zdania, horrorów nie czytam, ale... Ten jest absolutnie genialny.
Rok 1941, Rumunia, oddział Wehrmachtu zajmuje niewielki zamek, choć miejscowi ostrzegają, że czai się tam niebezpieczeństwo. Zaczynają ginąć żołnierze, a potem robi się coraz straszniej....
Czytałam to co najmniej 10 lat temu, nie wrócę do lektury za skarby świata, ale do tej pory ilekroć myślę o tej książce, przechodzą mnie dreszcze.

Jak myszy zjadły twierdzę? Czuję się współautorem zbrodni dokonanej na tej książce. Jakieś 8 lat temu przeczytałam ze dwie strony. Niedawno miałam ochotę do niej powrócić już całkiem świadomie. Okazało się, że zaniedbana pozycja została zjedzona przez te szkodniki :/

Faktem jest iż motyw wampiryczny wykorzystany został bardzo pomysłowo. Przyjemnie się czytało. Ale mimo wszystko końcówka mnie rozczarowała cukierkowatością...