Wciąż pod wiatr

Jest październik 1942 roku, a życie w getcie jest coraz trudniejsze. Laura pomimo przeciwności losu zajmuje się nastoletnimi braćmi męża, którzy muszą szybko dorosnąć. Codziennie pomagają w zdobywaniu pożywienia o które jest coraz trudniej. Przeprowadzka do innego miejsca da im chwilę wytchnienia i zaowocuje nowymi przyjaźniami. Niestety spokój nie trwa wiecznie zwłaszcza że nadchodzi moment likwidacji getta.

„Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr” to kontynuacja losów Laury młodej Polki, która z miłości do męża żydowskiego pochodzenia zamieszkała w getcie. Nie jest to łatwa opowieść. Ta pełna bolesnych obrazów historia pokazuje, iż nawet w najgorszych momentach należy okazać się człowiekiem. Można okazać serce, a tym samym doświadczyć choć kilku chwil szczęścia czy dać drugiemu człowiekowi nadzieję. Nie zabraknie tu dylematów czy trudnych decyzji, które będą wpływać nie tylko na Laurę ale i jej najbliższych. Nic nie jest tu czarno białe zwłaszcza w sytuacji jakiej znaleźli się bohaterowie. W niezwykle obrazowy sposób zostało przedstawione jakie piekło są w stanie zgotować ludzie innym ludziom. Poznajemy sylwetki oprawców i ich spojrzenie na całą sytuację. Autorka pokazuje również że nie każdy z nich był zły i niekiedy pomimo zakazów potrafili okazać serce. Ta niezwykle emocjonująca historia która porywa i nie daje o sobie zapomnieć.

Po ciężkich przeżyciach Laura musi wziąć się w garść i stawić czoła trudnej codzienności. Zajmuje się braćmi męża, którzy muszą bardzo szybko dorosnąć. Kiedy trafiają do pracy na budowie, nie wiedzą, że dołożą swoją cegiełkę do powstania obozu prewencyjnego dla polskich dzieci.

Mimo tego, że rodzina Lewiatanów ledwo wiąże koniec z końcem, to jeszcze pomagają innym. A nawet przyjmą pod swój dach sierotę, którą otoczą szczególną opieką.

Laura swoją postawą pokazuje, że mimo oblicza wojny i bardzo ciężkich czasów nie można stracić swojego człowieczeństwa. Jest to osoba, która najpierw myśli o innych, a na koniec o sobie. Potrafi się poświęcić.

Czytając tę książkę mamy przed oczami straszne sceny, pełne bólu i cierpienia.

Nawet nie mogę sobie wyobrazić tego, co czuli ludzie podczas wojny, kiedy katowanie, bicie, zastraszanie i śmierć najbliższych było na porządku dziennym.

Książka pokazuje jak wojna wpływa na człowieka i co jesteśmy w stanie zrobić w obliczu zagrożenia.

Powieść bardzo emocjonująca i mimo wszystko ciężko się od niej oderwać.

Współpraca: Wydawnictwo Jaguar

Pani Aneta Krasińska zabiera nas już po raz drugi do łódzkiego getto. Laura to osoba, która nigdy nie powinna się znaleźć w tym miejscu. Weszła dobrowolnie podając się za Żydówkę. Kochała tak bardzo swojego męża, że była w stanie dla niego zrobić wszystko. Poświęciła więc wolność, byle tylko być z Dawidem. W getcie straciła wszystko: dziecko, męża, teściową, godność. Została w tym piekle sama z 12-letnimy braćmi męża. Chłopcy pracowali ciężko przy budowie muru, ona zajmowała się przyszywaniem guzików. Chociaż Lewiatanowie ledwo wiążą koniec z końcem, pomagają polskim sierotą, a jedna z nich otaczają szczególną troską. Laura żyła w rzeczywistości, której nie pojmowała. Była w miejscu, w którym nie powinna być, a każdy jej dzień to loteria, a na wygraną mogli liczyć tylko szaleńcy. Pewnego dnia poznaje bliżej Wagnera. Kim jest mężczyzna i jaką rolę odegra w życiu Laury? Czy kobiecie uda się uciec z tego piekła? Czy będzie miała szanse na zobaczenie jeszcze kiedykolwiek Dawida i inne osoby, które były ważne w jej życiu? Przekonajcie się sami.

„Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr” to druga część losów rodziny Lewiatan. I podobnie jak pierwszy tom, dostarcza wiele emocji. Wraz z bohaterami czułam ich ból i głód, który potrafił doprowadzić nawet do samobójstwa. Wraz z Laurą żyłam nadzieją, że kiedyś ta wojna skończy się i zobaczy swoich bliskich. „Nauczycielka z getta” to powieść o przetrwaniu i o zachowa...

Wojna nadal trwa, a Laura musi walczyć o każdy dzień i to nie dla siebie, ale dla swoich małych szwagrów, którymi obiecała się zaopiekować. Nie jest łatwo, jedzenia jest coraz mniej, a chłopcy rosną i potrzebują nie tylko napełnić swoje brzuchy, ale również ich ubrania zakrywają coraz mniej ciała. W mieszkaniu, w którym mieli pokój, nie jest łatwo, nadal dochodzi do wielu nieprzyjemnych sytuacji. Dlatego, kiedy nadarza się okazja, Laura z niej korzysta i przeprowadza się do starszego mężczyzny, który jest jej przełożonym w pracy. Również chłopcy zaczynają tam pracować, dzięki czemu może mieć ich cały czas na oku i chronić.
Choć od zniknięcia Dawida minęło sporo czasu ona nadal wieży, że kiedy tylko ten koszmar się skończy, oni się odnajdą. Ta wiara pozwala jej podnieść się każdego dnia, walczyć o przeżycie. Jednak na koniec wojny się nie zanosi, a wręcz przeciwnie, jest coraz gorzej, a przed Laurą jeszcze wiele wyzwań. Czy da radę? Co takiego ją spotka? Czy doczeka końca tego koszmaru?

Tom pierwszy wywołał u mnie wiele emocji i przeżywałam historię jeszcze długo po jej przeczytaniu. Tom drugi jest taki sam, to książka, która zapada w pamięci, o której się nie zapomina szybko. Historia Laury nie jest piękna, kolorowa i pełna uśmiechu, a wręcz przeciwnie, jest pełna bólu, cierpienia, niesprawiedliwości.

Główną bohaterką nadal jest Laura, jednak teraz jest starsza, a to, co zobaczyła i przeżyła, mocno na nią wpłynęło. Jednak pomimo wszystko stara się n...

Dziś przychodzę do was z kontynuacją powieści historycznej autorstwa Anety Krasińskiej.
"Nauczycielkę z getta" czytałam w czasie, kiedy musieliśmy zmierzyć się z nową rzeczywistością, związana z rozpoczęciem wojny w Ukrainie. Pamiętam te emocje, te łzy, porównywanie tego co przeżywała bohaterka z tym co dzieje się za naszą wschodnią granicą. Teraz, kiedy emocje już trochę opadły, "Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr" wywołała u mnie inne przemyślenia.
Ciężko się pisze o kontynuacjach tak, żeby nie zdradzić fabuły i nie psuć niespodzianki tym, którzy jeszcze są przed lekturą. W drugiej części Aneta Krasińska skupiła się na pokazaniu walki o godność i człowieczeństwo, walki o przetrwanie w nieludzkich warunkach łodzkiego getta. Pokazała też kobietę godną podziwu, która miała wybór i wybrała rodzinę. Pokazała realia, w których musieli funkcjonować zarówno dorośli jak i dzieci, głód i chłód nieustannie towarzyszący bohaterom, praca ponad siły, strach i niepewność. I tu nie mogę nie wspomnieć o Marianie, małym bohaterze, który skradł moje serce i o którym nie mogę myśleć bez łez w oczach. Mam syna w jego wieku i zastanawiałam się, czy moje dziecko poradziłoby sobie, gdyby musiało walczyć o życie, o przetrwanie. Przez takie porównania bestialstwo wojny staje się jeszcze bardziej namacalne.
Mogłoby się wydawać, że o II WŚ zostało napisane już wszystko, a jednak temat ten nadal jest tłem wielu powieści. Pamięć. O tym co było, ku przestrodze. Bo póki pamiętamy, nie ...

"Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr" to drugi tom serii, która przenosi nas za mury getta łódzkiego.

Rok 1942
Rodzina Lewiatanów dzielnie walczy o każdy dzień. Laura opiekuje się nastoletnimi braćmi męża, którzy z dnia na dzień muszą dorosnąć pomagają jej każdego dnia, gdy trafiają do pracy na pewnej budowie, nie wiedzą, że przyczyniają się do powstania obozu prewencyjnego dla polskich dzieci,których rodzice zostali uznani za szpiegów.
Chociaż Lewiatanowie sami ledwo wiążą koniec z końcem, pomagają polskim sierotom, a jedną otaczają szczególną troską.

"Nauczycielka z getta" to piękna i wzruszająca powieść,przeszywajaca całe ciało ogromnymi emocjami. To książka której nie czyta się ot tak i odkłada. To książka, która na długo zostaje w pamięci.
Oparta jest na wydarzeniach, które do dnia dzisiejszego wywołują ogrom emocji, które były największym bestialstwem z jakim przyszło mierzyć się ludziom żyjącym w tym czasie. Mamy też miłość, która potrafi dodać skrzydeł, ukoić, ale i składania do poświęcenia wszystkiego dla drugiej osoby.
Autorka ma ogromny dar przelewania emocji na papier, obrazowania ich tekstem, który czytamy.
Ja tam byłam, obok nich, pomagałam, wspierałam...
Pani Aneto takie książki to ja chce czytać. Gratuluję cudownego talentu.
Jesli sięgnięcie po "Nauczycielkę z getta" emocji, które będą Wam towarzyszyć przez całą powieść napewno nie zabraknie.

Druga część opowieści o Laurze Lewiatan rozpoczyna się w październiku 1942. roku, w getcie, gdzie zajmuje się opieką nad braćmi męża. Są odcięci od miasta, bez informacji o losie wywiezionych.
Mieszkają z Szymonem Szulcem. Pracują.
Codzienność doświadcza ich na wiele sposobów. Są jednak razem i to pozwala im mieć nadzieję na lepszą przyszłość.

"Przetrwamy to (...)A potem odnajdziemy nasze rodziny i zapomnimy o tym, co tu widzieliśmy." (str. 122)

W łódzkim getcie działo się coraz gorzej.

W 1944 roku rozpoczęły się kolejne wywózki...

Opowieść niezwykle smutna. Ale jednocześnie zwracająca uwagę na to, że nawet w okropnym, strasznym czasie wojennym byli ludzie, którzy pomagali sobie wzajemnie i byli dla siebie wsparciem. Ludzie, dla których inni byli często ważniejsi od nich samych.