Wojna o Nisibis. Obrona rzymskiej wschodniej granicy 337-363

Przebieg wojny z lat 337-363, nazywanej przez autora wojną o Nisibis, był wyjątkiem od tradycyjnej rzymskiej metody prowadzenia działań zbrojnych, opierającej się na doprowadzeniu do rozstrzygającej bitwy. Cesarz Konstancjusz II przyjął strategię defensywną i stosował obronę mobilną, polegającą na małych siłach granicznych (limitanei) broniących umocnionych miast, wspieranych przez ograniczone kontrofensywy armii polowej Wschodu. Ten sposób prowadzenia walki skutecznie powstrzymywał perskie uderzenia przez 24 lata. Jednak gdy cesarzem został Julian, dostęp do większych zasobów skłonił go do porzucenia obrony mobilnej na rzecz inwazji mającej doprowadzić do zmiany władzy w Persji. Choć nowy cesarz dotarł do Ktezyfontu, to nie potrafił zdobyć perskiej stolicy. Został pokonany w bitwie i zabity. W wyniku tej porażki Rzymianie wznowili i udoskonalili obronę mobilną, co pozwoliło wschodnim prowincjom cesarstwa przetrwać upadek zachodniego Cesarstwa Rzymskiego. John Harrel wykorzystuje swoje osobiste doświadczenie dowodzenia do przeprowadzenia analizy strategicznej, operacyjnej, taktycznej i logistycznej tych kampanii i bitew, podkreślając ich długoterminowe znaczenie.