Wojskowość ludów morza bałtyckiego

Wojna ma róşne oblicza. Człowiek dąşący do podbojów, pragnący zapanować nad światem, pełen niczym niezaspokojonej chęci posiadania, stojąc nad brzegiem kaşdego morza, zawsze zdawał sobie sprawę z kruchości swojej władzy. Patrząc na siłę morskich fal nachodzących ku brzegom lądu z niezłamaną mocą, rozumiał, şe panowanie nad morskimi odmętami nie będzie mu dane raz na zawsze. Nad morskimi odmętami zapanować się nie da, pozostają one wolne i to niezaleşnie od tego, jak wielkie siły człowiek zdoła na nie sprowadzić. W epoce nowoşytnej i w czasach najnowszych człowiek nie pogodził się z tym wyzwaniem rzuconym mu przez morze. Wypływał na nie coraz nowocześniejszymi okrętami, coraz lepiej konstruowanymi, uzbrojonymi, z coraz większą şeglarską wiedzą, a morze i tak brało swój ą krwawą ofiarę beznamiętnie. Nie mogąc być panem wód, człowiek chciał być choćby tylko tym, który panuje i kontroluje jego brzegi. Zdobywał je, fortyfikował, zasiedlał, starając się pokazać morzu, şe tu, na lądzie, to on jest panem i władcą. Jakşe często te nadmorskie królestwa upadały pod naporem morskich fal, nie tylko wtedy, gdy swe drewniane osady budowali Słowianie czy Wikingowie nad brzegami Bałtyku, ale i po dzień współczesny, gdyş często nie potrafimy nic więcej, niş tylko przyglądać się sile morskiej natury. Walka o panowanie na morzu zawsze była walką nie z morzem, ale z ludzkimi słabościami, pragnieniami i marzeniami. Takim właśnie rozwaşaniom autorzy prezentowanych tu studiów poświęcili swoje prace, chcąc choć w części przyblişyć te militarne zmagania się człowieka nad Morzem Bałtyckim i na nim. (Fragment wstępu}