Opinia na temat książki Wybacz mi, Leonardzie

Leonard właśnie kończy osiemnaście lat, nie jest to jednak jego najszczęśliwszy dzień. Wpatrując się w leżący na stole pistolet obok śniadania chłopak zauważa, że życie jest niewyobrażalnie zaskakujące. Wybiera się do szkoły z owym rekwizytem w plecaku, aby po spełnieniu założonego odgórnie celu zabić swojego byłego przyjaciela i na koniec popełnić samobójstwo..

"Można być jednocześnie człowiekiem i potworem - że w każdym z nas tkwią obie potencjalności."

"Właśnie wtedy zrozumiał*m, że prawda zazwyczaj nie ma znaczenia, a kiedy ludzie nabiorą fałszywego przekonania na czyjś temat, nie zmienią zdania niezależnie od jego poczynań."

"Mam taką teorię, że z wiekiem tracimy zdolność do bycia szczęśliwym."

Tymi cytatami chciałabym Was zachęcić do sięgnięcia po tę wartościową i mądrą historię. Jest to ogromnie refleksyjna książka, a punkt widzenia młodego człowieka, który ma zupełnie inne podejście do świata w tak młodym wieku ukazuje, że nie zawsze człowiek pasuje do wykreowanych przez większość schematów i ta inność jest właśnie wartościowa. Kiedy to torujemy sobie drogę własnymi racjami i nie zwracamy uwagi na innych stajemy się w ich oczach niezrozumiałą mniejszością. Co skutkuje odizolowaniem społecznym, ale i chęci poszukiwania bratniej duszy.
Dwa światy, dzieciństwo i dorosłość. Wiek pełnoletniości jest w rezultacie najbardziej trudnym czasem, kiedy nie wiemy co tak naprawdę nas czeka w tym smutnym dorosłym świecie.