Opinia na temat książki Zabić drozda

Ameryka lat 30. W małym prowincjonalnym miasteczku mieszka sobie rodzina : tata prawnik Atticus z dziećmi i gosposią. Miasteczko jest senne i leniwe, życie też toczy się tam niemrawo. Bez fajerwerków, zwrotów akcji, niespodzianek. A wygląda to tak.

PROLOG - Zapowiedź, że brat złamie rękę.
WSTĘP - Dwoje dzieci, rodzeństwo: chodząca w ogrodniczkach dziewczynka, zwana Skautem oraz jej brat - kochający piłkę Jem. Trochę jak z Ani z Zielonego Wzgórza. Ciągle pakują się w jakieś tarapaty. Treść tej części to zbiór luźno powiązanych ze sobą historyjek z życia dzieci. A to ulepiliśmy bałwana, a to znowu Skaut pobiła w szkole kolegę, znaleźliśmy stary zegarek, jedziemy na święta do rodziny, sąsiadka to straszna jędza, a innej się spalił dom. I tak przez ponad pół książki w oczekiwaniu aż w końcu coś zacznie się dziać. Rozumiem, że autorka wprowadza w klimat, przedstawia bohaterów, ale ta gra wstępna to ponad pół książki. Nudnawo. Kilkakrotnie chciałam odłożyć. Taka sobie bajeczka.
ROZWINIĘCIE - proces sądowy, dla mnie najciekawszy, chociaż za krótki. Tato Atticus broni oskarżonego, a dzieci obserwujące proces przechodzą przyspieszony kurs dojrzewania, mierzą się z rzeczywistością, odkrywają nowe prawdy. W tej części dochodzą do głosu konflikty na tle rasowym, szaleje niesprawiedliwość, społeczne zacietrzewienie , nietolerancja, pobrzmiewają nawet echa antysemityzmu.
ZAKOŃCZENIE - w nawiązaniu do prologu wyjaśnia się czemu Jem złamał rękę. Powieść zamknięta klamrą.

Treść? Niby nic specjalnego. Rasizm, małomiasteczkowe przywary, wakacyjne i szkolne przygody dwójki dzieci. Ale… ta książka ma swój wdzięk i mocne strony. Zauroczyła mnie narracja z pozycji 8-letniej dziewczynki, jej odkrywanie świata, spowodowane małym doświadczeniem życiowym naiwne postrzeganie zjawisk społecznych i świeżość spojrzenia na wiele kwestii. Taka dziecięca narracja, która już wcześniej oczarowała mnie w „Chłopcu w pasiastej piżamie”. Książka pokazuje jak my - dorośli potrafimy sobie wszystko pięknie pokomplikować.

I druga mocna strona powieści - aspekt pedagogiczny. Samotny ojciec Atticus, prawy człowiek, mądrze i z wielką miłością wychowuje swoje dzieci. Stara się wpoić im pożądane wartości, zostawia wiele swobody, ale kontrolowanej, pozwala samodzielnie podejmować decyzje, przekazuje zasady moralne, wpaja dobre zwyczaje. Nigdy nie ucieka od trudnych pytań, zawsze jest szczery i staje po stronie dzieci. A wszystko to dzieje się bez moralizowania, niejako przy okazji. Nie jak w „Małych kobietkach”, tylko całkiem jak we wzorcowej rodzinie w XXI wieku. Atticus to dla mnie najciekawsza i najwartościowsza postać.

Podsumowując. Wartościowo, przez pierwszą połowę trochę nudnawo, ale w sumie uroczo. Niby nic nowego, a jednak. Czy warto przeczytać? Warto, choćby dla Atticusa. A w obliczu tego, co dzieje się w tej chwili w Ameryce warto tę książkę podsunąć nastolatkom.