Zaginiona

“Jako śled­czy z dłu­go­let­nim sta­żem do­sko­na­le zda­wał sobie spra­wę, że cza­sem coś, co wy­da­je się ab­sur­dal­ne, oka­zu­je się bru­tal­ną praw­dą, naj­prost­szym roz­wią­za­niem. W tym przy­pad­ku naj­lep­sza przy­ja­ciół­ka mogła się oka­zać śmier­tel­nym wro­giem. I taki finał spra­wy rów­nież mu­siał brać pod uwagę.”

“Męż­czy­zna sie­dział przy stole i spo­koj­nie kon­su­mo­wał zupę, igno­ru­jąc gromy, które żona rzu­ca­ła od progu. „Jaka matka, taka córka” — po­my­ślał i prze­wró­cił ocza­mi. „Po­ryw­cze i w go­rą­cej wo­dzie ką­pa­ne”. Z bie­giem lat zdą­żył się już przy­zwy­cza­ić do prze­wa­gi es­tro­ge­nów pod wła­snym da­chem. Kto by na­dą­żył za tymi ko­bie­ta­mi?”

“Nie do­cie­ra­ło do niego, że w ich domu nie ma już dziec­ka, a córka za­mie­nia­ła się w cha­rak­ter­ną młodą ko­bie­tę, która po­dob­nie jak on bywa upar­ta jak osioł i za­wsze to jej musi być na wierz­chu. Ście­ra­li się na każ­dym kroku. Bywał dla niej zbyt ostry i za mało wy­ro­zu­mia­ły. A to nor­mal­ne, że w na­sto­let­nim czło­wie­ku budzi się do życia nie­po­kor­na dusza. Taki mło­dziak wszyst­kie­go chce spró­bo­wać i co­dzien­nie eks­pe­ry­men­tu­je, ucząc się, co go spali, a co wzmoc­ni.”

“Współ­cze­sne ko­bie­ty prze­sad­nie dbają o urodę, pracy w tym fachu nigdy nie bra­ku­je.”

“Sara chyba nie miała serca, a już z pew­no­ścią dawno za­wie­ru­szy­ła gdzieś swoją em­pa­tię. Była jak głaz: zimna i za­mknię­ta w swoim świe­cie.”