Bezkres nadziei

Ciąg dalszy losów stałych bohaterów cyklu. I chociaż wojna to koszmar to przerażają mnie opisane przez autorkę czasy powojenne. Wtedy miało być przecież tylko lepiej. A nie było. Bardzo drażni mnie i irytuje Hanka, rozumiem i dobrze życzę Walterowi, brzydzę się Emilem, współczuję i podziwiam Alicję oraz Sergiusza, kibicuję Szymkowi i próbuję polubić Juliana. To mozaika osób, które wdzierają się do mojej świadomości i pragną zagościć w niej na dłużej. Następny tom pokaże , której z wspomnianych przeze mnie się to uda. Pani Joanna w plastyczny sposób opisuje sytuację w zniszczonej Warszawie, przenosi nas także do Londynu i Stanów Zjednoczonych a wraz z Alicją przybliża nam warunki panujące w radzieckim gułagu. Czytam i płaczę. Przecież to "człowiek człowiekowi zgotował ten los".

Wojna się skończyła, ale gehenna naszych bohaterów trwa nadal. Pierwsze lata w powojennej Polsce wcale łaskawe dla Polaków nie były - miejsce jednego okupanta zajął drugi, dużo brutalniejszy, przy którym naziści to zaledwie nieszkodliwe marionetki. Każdy z czwórki bohaterów próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości i ułożyć sobie życie na nowo... Okazuje się, że odbudowanie swojej egzystencji w nowym, powojennym ustroju wcale nie jest takie łatwe, a wiara w ideały równości i braterstwa coraz mocniej rozpływa się we mgle....

Ten tom, jak dla mnie, był trochę przegadany. Nic istotnego się tutaj nie wydarzyło, nie poruszył mnie też tak bardzo jak poprzednie ale nadal jest to proza przez wielkie "P", które potrafi trzymać czytelnika za fraki i budzić totalny mętlik w głowie....