Zima koloru turkusu

To jak kończy się poprzedni tom ma znaczące znaczenie w kontynuacji. Emely i Elyas w swoim młodym wieku naprawdę wiele przeszli, co skutkowało ich przeróżnymi decyzjami, niekoniecznie z oczekiwanym skutkiem. Jak jest w kolejnej powieści?

''Zima koloru turkusu'' jest częścią dającą jeszcze więcej emocji. To co dzieje się między tą dwójką jest istną kolejką górską, a kiedy dołączamy się do tego wagoniku czujemy to wszystko tak samo głęboko jak wykreowani bohaterowie.

Cóż mogę więcej dodać, jest to przeogromnie wspaniała seria, wszystko co autorka przelała na papier, każda sytuacja jest niewyobrażalnie wiarygodna. Myślę, że co niektóre czytelniczki mogą odnaleźć podczas lektury małą cząstkę siebie z przeszłości.

Bohaterowie, jak i w całości fabuła książek Cariny Bartsch trafiła na moją ulubioną półkę. Jest to zdecydowanie miłość od pierwszych stron. Tak więc moje drogie kobietki, jeśli chcecie naprawdę niesamowitej, uczuciowej i pełnej humoru (i nie tylko) miłosnej historii, to musicie jak najszybciej nadrobić tę serię i zanurzyć się w otchłań stworzoną przez tę niemiecką autorkę!

„Dopiero kiedy człowiek przeżyje piekło, może docenić piękno nieba”.

„Lato…” skończyło się w momencie pt. ”halo, tak się nie robi”. Jednak rozwiązanie sprawy tajemniczego Luci wcale mnie nie zaskoczyło. Domyśliłam się tego w pierwszym tomie na początku. Nie mniej jednak nie czuję się z tego powodu rozczarowana. Akcja książki zaczyna się w momencie, kiedy Emely jest zła, że Elyas nie pisze, Luca nie pisze… Widocznie drogie dziewczę nie wie, że może też pierwsza napisać. Eh, to pewnie jest zbyt odkrywcze. W każdym razie nie irytowała mnie ona tak bardzo, choć pałać sympatią to do niej nie będę. Często „robiła z igły widły”, jednak dziewczyna czuła się zraniona. Było mi jej nawet szkoda.

Elyas. Mogę go wychwalać w niebogłosy, ale daruję wam tego. Postać jest cudowna, ale tutaj mocno schrzanił sytuację. Niby miał swój motyw, jednak trudno to usprawiedliwiać.

Pierwszy tom był raczej taką zabawną opowiastką miłosną. Natomiast drugi jest dojrzalszy, przepełniony walką i melancholią. Bohaterowie dostrzegają błędy, brakuje im pewności czy jest jakaś szansa, by je naprawić. „Zima…” jest bardziej emocjonalna. Nie oznacza to jednak, że nie jest zabawnie. Scena z pijaną Emely na imprezie halloweenowej wymiata. Płakałam ze śmiechu.

Historia Emely i Elyasa mnie zahipnotyzowała. Moje myśli obracały się wokół niej. Liczyłam godziny, minuty, sekundy, kiedy będę mogła wyłączyć laptopa, by usiąść z czytnikiem i czytać. Nie, nie czytać, pochłaniać. Tę ksią...

Są kontynuacje, które są robione na siłę tylko po to by zarobić więcej na dobrej fali 1 tomu. Czytelnik odchodzi wyedy rozczarowany, jednak wie ze nie mógł sobie odpuścić tej lektury. Trochę się tego obawiałam, że i w „zima koloru turkusu” dane mi będzie się z tym zmierzyć.
Jakie było moje zaskoczenie gdy już od 1 strony po prostu wpadłam. Ilość emocji, które wypływają ze stron jest ogromna i nieraz czytałam z zeszklonymi oczami, ściśniętym gardłem czy szerokim uśmiechem rozbawiona przekomarzankami między bohaterami. Było słodko - jednak nie przesłodzone. Dostałam w tej książce wszysyko czego czytelnik może chcieć. A nawet więcej :) nie zginął tu tez świetny żart i lekkość dialogów, które znamy z „lato koloru wisni”

Obydwie części zaliczam do „top” 2021 i wiem ze będę o nich długo pamiętać. Polecam tez każdemu na swojej drodze.
Ktoś kto spodziewa się tylko lekkiego romansu będzie rozczarowany, bo Carina Bartsch daje nam o wiele więcej.
Szykujcie wiec chusteczki, światło i wygodne miejsce - bo długo nie oderwiecie się od „zimy koloru turkusu” :)

Ciąg dalszy zabawnych i dość skomplikowanych relacji Emely i Elyasa , wszystko dobrze się kończy, ale chyba wystarczyłby jeden tom ....

Ta część podobała mi się trochę mniej. Na dobrą sprawę nie działo się w niej dużo.