Znak Wschodzący Wodnika

,, Kiedyś kochaliśmy się kochać,
Dziś mi do pasa wisi cyc.
A jak ci bachor w nocy szlocha,
To z cimcirimci nie ma nic.
Mój mężu, podnieś zad z kanapy
I wyrzuć te znoszone kapcie
Wyszoruj giry, zgol tę brodę,
To ciut nam będzie w życiu raźniej."

Książka przepełniona jest tego rodzaju wierszami, czy też rymowankami. Wypowiadają je przeróżne osoby, którym jest w życiu źle. Pan Posępny, dość oryginalna osoba nadmuchana wizją ratowania świata, przemierza dwudziesty pierwszy wiek wraz z przyjacielem. Spotyka na swojej drodze czasem smutnych, a czasem wyprutych z emocji ludzi, którzy nie bardzo wiedzą za czym i dlaczego gonią. Potrafią się wzajemnie ranić przekonani o słuszności swojego uczynku.
Książka ma dziesięć przeróżnych odcinków roztrząsających problemy obecnego świata i epilog. Autorka trafnie dostrzega wiele problemów ludzkości, nadając im mniejszy bądź większy wymiar.
I teraz coś, co wciąż chodzi mi po głowie, co muszę napisać, bo nie wytrzymam. Otóż, gdy zgłębiłam się w początek książki, odniosłam wrażenie, że jedna zmumifikowana głowa człowieka rozmawia z drugą zmumifikowaną głową myszy zarzucając jej, że straciła świetny wygląd. Dodatkowo były tam obrazki tych głów, co wpierw wywołało we mnie duże zdziwienie, a potem gromki śmiech. Nie ma co jednak ukrywać, że pośród tych osób po prostu poczułam się piękna:-)
A wracając do powieści, to mamy tu wielowątkowość. Jedyne co łączy te odcinki z książki, to bohaterowie, któr...

Surrealistyczna opowieść o losach Posępnego, mieszkańca Atlantydy, który trafił do współczesnej Polski. Człowiek z dawnych czasów, tak bardzo różniący się od nas, bo zielony, z błonami między palcami, na dodatek władający w pewien sposób magią, można by rzec czarnoksiężnik.

Ilośc absurdów, które pojawiły się w tej książce była ogromna: niebieska gadająca mysz, przerośnięte dzidziusie, koty Julian i Tuwim, które dyskutowały o tym, który jest tym prawdziwym czy gadająca czaszka. Z każdą stroną łapałam się za głowę. Początkowo te elementy dziwności sprawiały, że na moich ustach pojawiał się uśmiech, ale im dalej brnęłam w całą historię zastanawiałam się, czy to już aby nie jest przesada. Choć lubię się czasem zatopić w inny świat, świat można by powiedzieć fantastyki to tutaj nie mogłam do końca się odnaleźć.

Ciekawym elementem było wprowadzenie małych rysunków, które miały nam uwizualnić gro dziwnych bohaterów.

Z pewnością mogę stwierdzić, że autorka była bardzo konsekwentna w prowadzeniu całej historii. W każdym jej zdaniu można wyczuć pewność pomysłów, nie ma chwili zawahania, tytuły rozdziałów sprawiają, że z każdą stroną czytelnik będzie jeszcze bardziej wplątany w cały ten dziwny tok myślowy i to z pewnością jest duży plus dla całej opowieści.

Autorka zwraca uwagę na to jakim jesteśmy społeczeństwem i nad tym można by bez wątpienia się zastanowić : „ Staję się do nich coraz bardziej podo...