Opinia na temat książki Życie Violette

Śmierć
- nie lubimy o niej ani rozmawiać, ani nawet myśleć. Tymczasem jest obecna w całej powieści. Śmierć jako taka. Niby powiązana z konkretnymi zmarłymi, ale duch śmierci unosi się nad każdą kartą powieści. I nie jest to o dziwo przygnębiające. Śmierć żony, męża, dziecka, kochanki, konkretnych ludzi, którzy pozostawili innych ludzi w żalu i rozpaczy. Historia życia wielu zmarłych i wielu żyjących, opisana z wyczuciem i sympatią, niektóre opowieści piękne, inne tragiczne, bądź wzruszające.

Cmentarz
- miejsce pracy i życia tytułowej bohaterki, która poniosła największą możliwą stratę i swoje miejsce znalazła wśród grobów, krzyży, kwiatów, zniczy i trumien. Oraz wśród ludzi, którzy odprowadzają, a potem odwiedzają swoich zmarłych i zawsze mogą liczyć na Violette, która dyskretnie czeka przy cmentarnej furcie, w czarnym, żałobnym płaszczu i ukrytej pod spodem czerwonej sukience. Do tego mały uroczy domek, to znaczy cmentarna stróżówka. Kwiaty, warzywa i zwierzęta, grabarze, zakłady i wieńce pogrzebowe. Nietypowy ten cmentarz, bo niezwykła jest Violette, która „delektuje się życiem, pije je małymi łyczkami niczym herbatę jaśminową z miodem".

Powieść funeralna ( ale nazwa!)
- sprawiła mi ogromną przyjemność. Niby to klasyczna obyczajówka, ale taka z wyższej półki, trochę romans, nawet niejeden i wreszcie kryminał. Przede wszystkim jednak to oda do życia, pomimo mrocznych chwil i śmierci krążącej wokół głównej bohaterki.
Bo warto żyć, nawet jeśli los nas nie oszczędza.

PS. Właśnie zaczęłam czytać "Regulamin tłoczni win". Kto przeczytał "Życie Violette" - wie dlaczego.