Zabójcze sekrety. Tajemnica Księgi Sowy recenzja

Krzysiek całe dzieciństwo spędził w sierocińcu, który stał się dla niego domem. Kiedy nadchodzi czas przenosin do placówki dla młodzieży, chłopiec przypadkowo trafia do ekskluzywnej szkoły z internatem. Początkowo jest przestraszony i nieufny, ale mimo wszystko dość szybko znajduje sobie nowych znajomych. Szkoła jednak znajduje się w zamku, a ten kryje w sobie wiele sekretów i tajemniczych pokoi, które nigdy nie powinny zostać odkryte…

Czym jest Księga Sowy? Co ukrywa przed Krzysiem dyrektor placówki? I jak potoczą się losy chłopca?

Na wstępie przyznam, że już dawno żadna książka aż tak mnie nie zawiodła. A nawet nie miałam wielkich oczekiwań, bo chciałam zwyczajnie przeczytać jakąś przyjemną, lekką powieść dla młodszych z motywem tajemniczej szkoły w tle. Niestety, zwiodła mnie bardzo ładna okładka i pierwsze rozdziały, które może wybitne nie były, ale dało się je czytać. A później… No cóż, wszystko się posypało.

Zacznijmy od tego, że w tej książce są niewyobrażalne dziury logiczne i absurdy, których nie da się niczym wytłumaczyć. Pierwszy przykład z brzegu: jeden bohater odwiedza drugiego w szpitalu, normalnie rozmawiają o wypadku, a kilka stron później… Nagle pierwszy bohater pyta się, dlaczego tego drugiego nie było go na zajęciach. Nie wspominając nawet o tempie fabuły, które potęguje chaos w książce. Akcja pędzi jak szalona, zupełnie jakby autor chciał upchnąć jak najwięcej zdarzeń w jednej powieści. Szkoda, że w efekcie powstała z tego „Akademia pana Kleksa” poplątana z „Harrym Potterem”, tyle że bez odpowiedniej atmosfery, a na domiar złego z toksycznymi postaciami.

Zdaję sobie sprawę, że to poważne oskarżenie, ale nie potrafię tego inaczej nazwać. Już mniejsza, że bohaterowie w tej książce są schematyczni i irytujący, ale… Moim zdaniem ta książka przekazuje szkodliwe wzorce młodemu czytelnikowi. Dyrektor i nauczyciele za bardzo pobłażają Krzyśkowi i jego ekipie, a Ci nie uczą się na własnych błędach, doprowadzając do licznych nieszczęść oraz narażając swoje i cudze życie i zdrowie. No, ale według logiki tej historii Krzysiek jest biedny plus to sierota, więc trzeba mu odpuszczać… Nie, panie autorze, zwyczajnie nie.

A mogło być tak dobrze. Tymczasem „Zabójcze sekrety. Tajemnica księgi Sowy” trafia na listę najgorszych książek przeczytanych w tym roku, a Wam zwyczajnie odradzam lekturę tej konkretnej powieści. Na rynku są o wiele lepsze tytuły dla dzieci i młodzieży, a o niektórych z nich mogliście już przeczytać na moim profilu. Tymczasem mój egzemplarz najpewniej zostanie sprzedany lub trafi na wymianę książkową… Niestety, bywa i tak.

Książka otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl