This is me and you recenzja

„This is me and you” to drugi tom dylogii „Frigid” autorstwa Jennifer L. Armentrout. Pierwsza odsłona zrobiła na mnie dość dobre wrażenie, dlatego byłam bardzo ciekawa, czy druga również spełni moje oczekiwania. Czy tak się stało? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Tym razem poznajemy historię Andrei i Tannera, czyli najlepszych przyjaciół głównych bohaterów poprzedniej części. Nie da się ukryć, że kiedy tych dwoje znajduje się w jednym pomieszczeniu, strzelają iskry, a poziom złośliwości dosłownie sięga zenitu. Czy w ich przypadku powiedzenie, że między miłością a nienawiścią jest tylko cienka granica, jest dalekie od prawdy? Tego dowiecie się, zagłębiając się w lekturze.

Muszę przyznać, że ta historia jest zupełnie inna niż ta należąca do Sydney i Kylera. Nie jest to zwyczajny romans z motywem od wrogów do kochanków. Dlatego, jeżeli któryś z czytelników, zaintrygowany opisem książki po nią sięgnie, może czuć małe rozczarowanie, ponieważ fragmentów, w których rozwijana jest relacja głównych bohaterów, jest w niej stosunkowo mało. Wynikało to głównie z tego, że autorka skupiła się bardziej na problemie Andrei. Jej potrzebie odcięcia się od świata za sprawą alkoholu i kwestii zorganizowania jej specjalistycznej pomocy.

Oczywiście nie stało się to z dnia na dzień i zanim do tego doszło, jako czytelnicy mogliśmy obserwować jej codzienne życie i momenty, które dzieliła z Tannerem, jednak w mojej ocenie autorka potraktowała sam romans trochę po macoszemu, skupiając się właśnie na tych trudnych społecznie tematach, takich jak brak samoakceptacji, uzależnienie, czy spełnianie wygórowanych oczekiwań. I nie zrozumcie mnie źle, bo są to tematy naprawdę godne uwagi i cieszę się, że autorka je poruszyła, bo uważam, że trzeba o nich mówić. Jednakże skoro książka została przypisana do takiego, a nie innego gatunku, powinna zawierać więcej scen, które pozwalałyby czytelnikowi uwierzyć w to, że relacja między Andreą a Tannerem ma rację bytu. Niemniej jednak muszę również przyznać, że sceny zbliżeń zostały opisane ze smakiem i z odpowiednią dozą chemii i emocji, dzięki czemu dało się zauważyć, że w relacji głównych bohaterów jest coś głębszego, tylko nie zostało to odpowiednio pokazane przez autorkę.

Niemniej jednak książka jako całość mi się podobała. Długo zastanawiałam się, jaką powinnam wystawić jej ocenę, wahając się między 6 a 7, ale w ostatecznym rozrachunku przyznaję jej tę wyższą i to tylko dlatego, że wciągnęłam się w tę historię właściwie już od pierwszej strony.