Lone Wolf 2: Ogień na wodzie recenzja

Poprzednio nie wspomniałam o tym, ale za każdym razem, gdy kończymy naszą przygodę w serii Kai zdobywamy doświadczenie – i tak, jak w przypadku ,,Ucieczki z mroku’’ zaczynaliśmy jako wtajemniczony Zakonu, tak teraz awansujemy na kandydata Kai. Wiąże się to z tym, że możemy dodać sobie znajomość jednej z dyscyplin, których nie wybraliśmy poprzednio.

(I powiem, że polowanie wypadło na tym tle kiepsko.)

Na tle poprzedniej przygody ,,Ogień na wodzie’’ wydawał mi się niepokojąco cienki. Na szczęście różnice w objętości obu gier (550 stron vs 330) nie wpływają na jakość i zadowolenie rozgrywki – to prawda, że dostajemy tym razem do przeczytania paragrafy krótsze, przez co musimy częściej i bardziej skakać po całej książce, ale ma to swoje plusy.

Przede wszystkim akcja jest naprawdę dynamiczna – a to, że cały czas jesteśmy w bombardowani nowymi paragrafami i informacjami potęguje tylko uczucie zagrożenia i osaczenia.

Musicie wiedzieć, że po tym wszystkim, co nas spotkało podczas rozgrywania ,,Ucieczki z mroku’’ nie mieliśmy czasu na odpoczynek. Królewska Cytadela dała nam na chwilę odsapnąć, ale co z tego, skoro niemal natychmiast została zaatakowana i upadnie w przeciągu 40 dni? I ponownie tylko my możemy ją uratować – musimy w wyznaczonym czasie przedostać się do Durenoru i zdobyć Słoneczny Miecz, jedyną broń, która pozwoli pokonać Zagarnę.

Oczywiście, siły zła nie śpią i nie są ani trochę zadowolone z tego, co zamierzamy zrobić. Co więcej, z całej siły będą dążyć do pokrzyżowania nam szyków.

I jeśli myśleliście, że ta ,,zdrada’’ o której wspomina blurb to coś, co spotyka nas gdzieś w połowie czy pod koniec (dla lepszego klimatu) opowieści to jednocześnie macie i nie macie racji – ta przygoda okaże się naprawdę niebezpieczna, a kłody, które będą lądować pod naszymi nogami będą nie tylko wielkie, ale i najeżone zatrutymi kolcami.

Podobnie, jak w przypadku pierwszej części przygód Samotnego Wilka, musimy zwracać dużą uwagę na rzeczy, sytuacje i bohaterów, którzy nas otaczają. W przeciwnym wypadku nasza paranoja może okazać się złym doradcą – i kiedy przyjdzie czas na walkę wytypujemy i zaatakujemy nie tą osobę, która jest winna temu, że staliśmy się tak podejrzliwi.

(Co, przyznaję bez bicia, zdarzyło mi się przynajmniej trzy razy…)

O szacie graficznej i jakości wydania nie wspominam, ponieważ nie odbiegają one od tego, co otrzymaliśmy poprzednio. Powiem za to, że kolejne dwa tomy serii Kai zostały już wydane. I że w związku z tym naprawdę potrzebuję wygrać lotka na wczoraj, żeby móc kupić je sobie teraz, a nie czekać (jak odpowiedzialna i nudna dorosła) na koniec miesiąca.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl