Zbuntowany, który chronił recenzja

Kontynuując podróż przez światy fantasy, skusiłam się na książkę Aleksandry R. K. Stupery pt. „Zbuntowany który chronił”. Zachęciły mnie doskonałe oceny czytelników na portalach książkowych, dlatego postanowiłam dać jej szansę, przekonana, że będę usatysfakcjonowana. Przyznam od razu, że nie doczytałam jej do końca, choć bardzo rzadko zdarzają mi się lektury, które mnie pokonują.

„Zbuntowany, który chronił” to trzecia część cyklu „Bielijon”, w którym główna bohaterka, Ariadna podróżuje w towarzystwie walecznych przyjaciół – elfa i mrawa (niestety nie wiem, jakiego rodzaju jest stworzeniem) przez nieprzyjazne ziemie, by dotrzeć do legendarnych ludów i namówić je do sojuszu przeciwko siłom zła. Po drodze uczy się szermierki i poznaje historię świata oraz zdobywa umiejętności pozwalające jej na sprawne wypełnienie misji. Jednocześnie spotyka przedstawicieli różnych ludów i ras, poznaje stosunki między nimi. Przede wszystkim jednak musi unikać niebezpieczeństw, jednak w tym pomagają jej towarzysze.

Tak jak wspomniałam, nie doczytałam książki do końca, więc o fabule nie mam zbyt wiele do powiedzenia. Mogę tylko przedstawić powody, dla których nie byłam w stanie skończyć lektury. Styl autorki był zbyt formalny i sztywny. Autorka zbyt szczegółowo chciała opowiedzieć o tym, co widzą, czują i myślą bohaterowie, zupełnie nic nie pozostawiając domysłom i wyobraźni. Takie prowadzenie czytelnika za rękę sprawia, ze lektura staje się nudna. Bardziej kojarzyło mi się z jakimś raportem niż utworem literackim.

Świat stworzony w powieści jest bardzo złożony, skomplikowany, ale też nieczytelny. Początkowa część książki miała na celu wprowadzenie do poprzednich wydarzeń, jednak nie mogłam się w żaden sposób odnaleźć w tych realiach. Być może czytelnicy, którzy znają poprzednie tomy, nie mieliby tego problemu. Mnie to zupełnie zniechęciło. Wprawdzie im dłużej czytałam, tym sytuacja stawała się bardziej klarowna, jednak nie na tyle, by mnie przekonać do kontynuowania lektury.

Podsumowując, „Zbuntowany, który chronił” nie jest w mojej ocenie dobrze napisaną książką. Autorka zbyt dosłownie opisuje, co myślą i czują bohaterowie, przez co jej tekst czyta się jak dokument, a nie powieść. Nie rozumiem, z czego wynikają wysokie oceny dotyczące książki na różnych portalach czytelniczych. Ja nie dostrzegam w niej niczego, co skłoniłoby mnie do zainteresowania się tym światem.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta w serwisie nakanapie.pl.