Recenzja książki Bardziej kochać siebie

Szkoda tylko, że w niektórych przypadkach jest to bardzo trudne, albo wręcz nie możliwe. I wtedy dana osoba pomyśli sobie jedynie - łatwo powiedzieć komuś, kto miał dużo łatwiej w życiu.

Życie ma to do siebie, że często jest bardzo niesprawiedliwe. Mogli byśmy zapytać, jak to jest, że jedni mają lepiej, a inni gorzej?
Dlaczego część osób wychowuje się w domach szczęśliwych, przepełnionych miłością i troską o drugiego człowieka, a druga część jest zdana tylko i wyłącznie na siebie, a mało tego jeszcze zazwyczaj nierozumiana i odrzucona przez innych? Myślę, że bardzo dużo osób chciałoby poznać odpowiedź na to pytanie.

Zuza - główna bohaterka od kilku lat zmaga się z depresją, spowodowaną poprzez sytuacją rodzinną. Jako dziecko niestety nie zaznała miłości rodziców, która jest przecież nieodzownym elementem wychowania. Często właśnie rodzice nie zdają sobie z tego sprawy i krzywdzą w ten sposób swoje dzieci.
Zuza wychowywała się w domu alkoholików, w którym panowała również przemoc i kłótnie. W najważniejszym momencie życia została sama ze swoimi problemami. Jakby tego było mało, już jako dorosła osoba straciła pracę i została bez środków do życia.
Ktoś by powiedział, taki problem to nie problem, moi rodzice przecież tak mnie wkurzają. Weź się w garść i wszystko będzie dobrze.
Jednak dla osoby, która nie zaznała miłości rodzicielskiej nie jest to takie proste i dla naszej bohaterki również. Ma problemy z akceptacją samej siebie, a co dopiero z pokochaniem. W wielu sytuacjach nie umie sobie psychicznie poradzić, a o wszelkie problemy obwinia siebie samą. Jest jednak jedno rozwiązanie, które pomoże Zuzie uporać się z traumą. Jak daleko w głąb siebie będzie musiała zajrzeć, co zrozumieć i z czym się zmierzyć, aby wreszcie pójść do przodu? Koniecznie przeczytajcie książkę!

Dawno nie czytałam tak poruszającej historii. Myślę, że w bardzo dużej mierze odwzorowuje ona realne życie osób, które wychowały się w domu, gdzie najważniejszy był alkohol. Czytając tę książkę, możemy zauważyć, że autorka wczuła się w rolę głównej bohaterki. A dodatkowo dzięki temu, że została ona napisana w pierwszej osobie, z perspektywy właśnie cierpiącej Zuzy, łatwiej jest nam przejść z nią przez jej historię i lepie zrozumieć, co mogła czuć w danym momencie. Dodatkowo jak na dość trudny temat, poruszony w tej książce, jest ona napisana dość prostym i łatwym do zrozumienia językiem. Jednak uważam, że sama treść jest kierowana raczej do dorosłych czytelników, albo przynajmniej starszej młodzieży ze względu na poruszane treści i niektóre wątki.