Weronika postanawia umrzeć recenzja

"Weronika postanawia umrzeć" autorstwa Paula Coelho to moje drugie spotkanie z tym jakże ckliwym autorem. Drugie spotkanie - niestety najprawdopodobniej będzie moim ostatnim.

Po przeczytaniu "Alchemika" czułam lekki niedosyt. Lekki, ponieważ była to pierwsza książka Coelho, jaka w padła mi w dłonie. Tłumaczyłam to sobie, że po prostu nie jestem przyzwyczajona do języka jakim posługuje się autor, że być może to była jedna z jego mniej udanych powieści, tym razem, jednak jestem już pewna, że moje początkowe spostrzeżenia, co do jego twórczości były jak najbardziej słuszne.

Może zacznijmy najpierw od pozytywów, od powodów, dla których "Weronika postanawia umrzeć" dostały ode mnie 3 gwiazdki. Po pierwsze byłam mile zaskoczona tym, że sam autor jest jednym z bohaterów. Jest to rzadko spotykane, niezwykle odważne posunięcie. Jednak mimo to, myślę że w tym przypadku jego postać nie wprowadziła nic nowego do lektury. Równie dobrze zamiast Paula mogła to być sama Beyonce albo Matka Boska Częstochowska, mimo to, było to "całkiem w porządku".

"Całkiem w porządku" było również miejsce akcji. I nie mam tu na myśli szpitala psychiatrycznego, lecz Lublanę, o której istnieniu nie miałam wcześniej pojęcia. Sam opis konfliktu między państwami powstałymi z terenów byłej Jugosławii był dla mnie, czyli dla osoby niepamiętającej tych czasów, bardzo interesujący.

Myślę, że ze spokojem Paula Coelho mogę również pochwalić za opisy niekonwencjonalnych metod leczenia osób w szpitalach psychiatrycznych. Postać dyrektora szpitala zasługuje ode mnie na duży +

Co zatem poszło nie tak? Po pierwsze, tak jak w przypadku "Alchemika" język jakim pisana jest ta książka jest dość "szkolny", zaryzykowałabym nawet stwierdzeniem iż dość "początkującym". Nie tego spodziewałam się sięgając po książkę poruszającą tak ważny, aktualny temat.

Czytając tą książkę miałam wrażenie, że wszystko jest tutaj czarno-białe. Postacie mimo iż znamy ich historie, nie są nam bliskie. Ich dialogi są momentami zbyt puste, zbyt jałowe. Ponadto mam wrażenie, że jest to trochę mało prawdopodobne, żeby dziewczyna, którą ledwo żywo znajdują u sióstr zakonnych od razu przewieźli do psychiatryka. Przecież logicznie rzecz ujmując najpierw jest szpital, rozmowa z psychologiem, czasem policją, a później jakieś radykalniejsze środki, ale co my, czytelnicy tam wiemy...

Wydaje mi się, że autor po raz kolejny przecenił swoje umiejętności kusząc się na
napisanie tej powieści. Brakuje tu czegoś konkretniejszego, bardziej wyrazistego. Drogi czytelniku, nie znajdziesz tu sensacji, nie znajdziesz tu elementów zaskoczenia to tylko taka tania rozrywka, która niestety, w moim przypadku, nic nowego w moje życie nie wniosła.

Pozdrawiam wszystkich, którzy dotrwali do końca ;)
SztukaKreatywności