Błękit paryski recenzja

„Błękit paryski” jest to pierwsza powieść Beaty Konopki. Wcześniej znana była jako pani informatyk, która jednak jak widać postanowiła zmienić obiekt swoich zainteresowań. Z opisu na okładce można także dowiedzieć się, że urodziny obchodzi pierwszego kwietnia, dzięki czemu ma wyjątkowe poczucie humoru.

Może zacznę od okładki, która w moich oczach jest naprawdę śliczna. Przede wszystkim podoba mi się rysunek Wieży Eiffla, która rzuca się w oczy i sprawia, że naprawdę chce się znaleźć w cudownym Paryżu, gdzie niebo ma odcień tytułowego - paryskiego błękitu, oraz również ma się ogromną chęć sięgnąć po książkę. Za to daję duży plus.

Krótki opis na okładce książki informuje nas, że będzie to zabawna historia z wciągającym wątkiem sensacyjnym. Prawdę mówiąc w większej części były opisywane przeżycia miłosne głównej bohaterki, trzydziestoośmioletniej Leny, niż interesujący mnie wątek sensacyjny, który był znikomy.

Język w „Błękicie paryskim” był prosty i przyjemny. Było dużo wyrażeń typowych dla
języka potocznego, co momentami sprawiało, że lekturę czyta się szybciej i przyjemniej, a czasami można nawet było wczuć się w główną postać, ale są też takie fragmenty kiedy to po prostu najzwyczajniej w świecie irytowało, bo niespecjalnie pasowało do sytuacji.

Jak wcześniej wspominałam, że w opisie zasugerowano, iż można znaleźć interesujący
wątek sensacyjny, co wydało mi się bardzo intrygujące, bo spójrzmy prawdzie w oczy, co
ciekawego może zdarzyć się w Paryżu, oczywiście oprócz zawstydzających zdarzeń w muzeum, czy spotkania przystojnego faceta, który ewentualnie zaprosi na kawę czy kolację? Byłam więc bardzo ciekawa co mogła wymyślić autorka i jak to wszystko posklejała. I troszkę się zawiodłam, bo naprawdę nastawiłam się na akcję, a tu praktycznie nic, choć koniec mógł sprawić, że w naszej krwi mogło znaleźć się trochę więcej adrenaliny niż normalnie.

Trzeba przyznać, że natomiast wątek dotyczący życia miłosnego głównej bohaterki – Leny był fajnie zarysowany i tutaj faktycznie coś się działo. Był pan Marek, który służył swoją pomocą (w Polsce), oraz Wiktor (Paryż), kompletnie zakochany w Lenie.
Zdziwiło mnie, że tylko niewielka ilość zdarzeń ma miejsce w cudownym mieście miłości,
reszta działa się w Polsce i na nieznanej mi, ale wspaniale przedstawionej wyspie.

Na koniec chciałabym jeszcze dodać, że książkę czytało się naprawdę przyjemnie i idealnie nadaje się na wolne popołudnia czy nudne lekcje. Polecam raczej damskiej części czytelniczek, jednak nie twierdzę, że płeć przeciwna nie może książki przeczytać. Może jak najbardziej, jednak nie gwarantuję, że opis kolacji z przystojnym Wiktorem przypadnie do gustu.

Moja ocena:
7/10