Cienie nad stawem recenzja

To druga pod rząd czytana przeze mnie książka, która została przeładowana zwrotami sytuacyjnymi, a przeskoki czasowe wprowadzały chaos.

Historia kryminalna miała potencjał, który w moim odczuciu nie został wykorzystany. Początkowe tropy rozgrzewały atmosferę, lecz szybko okazywało się, że fajerwerków nie było. Finał dość niewiarygodny, zważywszy na udział występujących w nim osób. Rozwiązanie zagadki kryminalnej nastąpiło na długo przed końcem książki. Później było zamykanie wątków obyczajowych. Po raz kolejny, bo rozliczenie z przeszłością bohaterów nastąpiło też w poprzednim tomie. Z jednej strony postaci miały dopieszczoną stronę psychologiczną i przeprowadzoną dogłębną analizę ludzkich reakcji. Z drugiej strony całość była przekoloryzowana, przekontrastowana. Reakcje bohaterów były skrajne, od euforii po histerie, płacze i załamania nerwowe. Toksyczna miłość, zawiść i nienawiść to emocje dominujące.

Do poprzednich części miałam zarzuty do zbyt rozciągniętych, nieistotnych i męczących opisów. Na plus dla tego tomu działa, że autorka je ograniczyła ilościowo i objętościowo. Niemniej nie tylko opisy nie miały znaczenia czy związku ani z historią, ani z wątkiem obyczajowym powieści. Niektóre wprowadzone postaci nie miały racji bytu. Autorka zwracała nimi uwagę na problemy psychologiczne, społeczne, psychiatryczne, jak długotrwałe nękanie może odbić się na psychice, ale w rzeczywistości sprawiało to wrażenie doklejenia na siłę.

Gwoli wyjaśnienia mojej oceny punktowej mimo wszystko ta część podobała mi się bardziej niż "Męczennicy na płótnie", stąd i ocena wyższa. Gdyby nie przynależność do serii oceniłabym na 6 gwiazdek.