Cisza w mazurskim lesie recenzja

Mazury kojarzą się z rozległymi jeziorami, lasami, sielankowym wypoczynkiem z gitarą przy ognisku, który mogą zakłócić jedynie komary.

Sandra Podleska w tej idyllicznej scenerii osadza nie tylko codzienne ludzkie dramaty, ale i intrygę prowadzącą do zbrodni. Pokazuje, że małe miejscowości, jak Olszany Czarne, czasem skrywają wielkie sekrety. I czyni to tak wciągająco, że nie mogłam oderwać się od powieści, zanim nie poznałam zakończenia i losów bohaterów.

Laura, ambitna dziennikarka śledcza z poczuciem misji, otrzymuje od szefa zadanie, które ma stanowić jej przepustkę do podwyżki i awansu. Wraz z kolegą z zespołu, Arkiem, udaje się do małej mazurskiej wsi, gdzie ma zbadać sprawę śmierci młodej kobiety znalezionej w lesie.
Hermetyczna społeczność i niechęć do obcych nie ułatwiają im zadania, jednak żadne z nich nie zamierza poddać się łatwo. W chwili przyjazdu Laura z pewnością nie podejrzewa, że w tej maleńkiej miejscowości znajdzie też odpowiedzi na pytania, których od dawna sobie nie zadawała.

Ta historia z jednej strony bardzo mnie zaintrygowała wątkiem kryminalnym, z drugiej oczarowała cichym, refleksyjnym i pełnym emocji wglądem w dusze ludzi zranionych przez życie. Ludzi, których tak łatwo zaszufladkować i ocenić, nie znając ich naprawdę. Laura dopiero tu dostrzegła, że praca była jej ucieczką. Tu została zmuszona, by spojrzeć sobie głęboko w oczy i zmierzyć się z własnymi lękami. Również miejscowy odludek, Erni, wycofany, zraniony, żyjący na marginesie społeczeństwa, potrzebował impulsu, by wyjść ze swojej skorupy. Ich rozmowy, milczenie, spojrzenia… Ach, tu wszystko było na miejscu. Delikatne, prawdziwe, bolesne.

To powieść o tym, jak łatwo się pogubić, ale też jak wiele może dać powrót do natury, wgląd w siebie. Zatrzymanie się na chwilę i próba odpowiedzi na pytanie o to, co tak naprawdę w życiu się liczy. I że w najmniej oczywistym miejscu, kiedy w ogóle się tego nie spodziewamy, możemy odnaleźć siebie i… miłość.

To też historia o tym, że nie wszystko kończy się happy endem, przynajmniej nie takim, jakiego się spodziewamy. Ale czasem, mimo straty, rodzi się coś pięknego: dojrzałość, prawda, cisza nie ta, która boli, ale ta, która leczy. Mimo że życie zatacza koło.

Jeśli szukacie książki, która poruszy Was do głębi, skłoni do refleksji nad tym, co naprawdę ważne, w której zanurzycie się niczym w chłodnych wodach jeziora w upalny dzień, to „Cisza w mazurskim lesie” będzie dla Was idealna. To nie tylko historia obyczajowa czy opowieść kryminalna. To literacka droga, by odnaleźć siebie.