Potępione recenzja

Moją recenzję chciałabym zacząć od podsumowania. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz przeczytałam tak dobrą książkę. Polecam wszystkim fanom fantastyki, sensacji i kryminału.
Agata Kabza-Papuga przedstawiła nam historię tak wciągającą, że jej monumentalny wygląd, który tworzy zaledwie pięćset trzydzieści trzy strony, nie stanowi problemu ani bariery psychologicznej nie do przeskoczenia. Ostrzegam tylko, kto otworzy tę książkę, przepadnie dla świata, póki jej nie skończy.
A teraz wróćmy do początku. "Potępione" to dzieło, które łączy w sobie kilka gatunków literackich. Ciężko wybrać przodujący gatunek, ale chyba minimalnie przeważa kryminał nad fantastyką, do tego dochodzi thriller i dramat. Historia jest z początku wielowątkowa. Poznajemy bardzo dużo postaci i można odnieść wrażenie, że zaraz nam się zakręci w głowie od informacji. Na szczęście autorka działa z ogromnym wyczuciem i nie daje odbiorcom szans na znużenie. W odpowiednim momencie łączy ze sobą wszystkie nici fabuły i wsiadamy w rollercoaster. Akcja zaczyna powoli przyspieszać i budzić w czytelniku napięcie, które nie opuszcza nas do samego końca. W trakcie czytania co chwilę zmieniały mi się wizje zakończenia, a kiedy już do niego doszło to i tak byłam zaskoczona. Chapeau bas dla pani Agaty Kabzy- Papugi za pomysł i umiejętność budowania napięcia.
Dużym plusem tej książki są bohaterowie o wyraźnych charakterach, co doskonale widać w postaciach nastolatków. Maria, Liliana, Wojtek, każde z nich ma swoją tajemnicę i swoje, coś, co ukształtowało ich postać. Do tego dochodzi Adam, który jest buforem bezpieczeństwa i pomaga spiąć historię w całość. Mamy również postacie, których obecność do samego końca stanowi tajemnice. Dzięki temu czytelnik czuje ekscytacje i niecierpliwi się, by poznać w końcu zakończenie. Bo w końcu w kryminałach najważniejsze pytanie brzmi: Kto zabił? Taki personalny miszmasz powoduje również, iż "Potępione" to utwór, który przypadnie do gustu miłośnikom wielu gatunków. Na uwagę zasługuje również wprowadzenie do utworu, które w przeciwieństwie do wielu innych książek nie powtarza się w żadnym momencie. Stanowi to świetny sprawdzian dla czytelnika, który sam musi dopasować sobie moment i przypomnieć sobie, że tu powinna być historia opisana w prologu. Poczuć jeszcze raz emocje opisane w nim i się zadumać nad sensem tej opowieści. Na zakończenie dodam, że autorka pozostawiła nas bez epilogu, by dać czytelnikom nadzieję na kontynuację tej wspaniałej historii.
Książkę otrzymałam z klubu recenzenta serwisu nakanapie.pl. I dziękuję, że mogłam ją przeczytać.