Recenzja książki Almond

Kończąc "Almonda" zastanawiałam się czemu ta książka jest jak biała kartka. Pusta. Gdzie jest to „coś”?

Po zakończeniu pojęłam. Po chwili pomyślenia nad jej treścią dotarło do mnie, że to, czego tak usilnie szukałam całą książkę, znalazłam. To lekkie drżenie, głębszy oddech przed kolejną kartką.

Piękno tej historii polega na braku emocji, zdystansowaniu głównego bohatera do pasma tragicznych zdarzeń. Yunjae opowiada, czytelnik dodaje emocje. To od czytelnika i jego poziomu wrażliwości zależy odbiór tej książki. Czy będzie płakał? Czy będzie się uśmiechał? Czy może nie ruszy go to wcale? Może po policzku słynie łezka, a może jej nie będzie. Emocje są zależne od ciebie.

Doceniam tę książkę za pomysł.

Doceniam za piękną przyjaźń.

Doceniam za kontrast pomiędzy bohaterami.

Doceniam za to, że nie potrafi mi wyjść z głowy.

Nie ma jednego głównego bohatera. Jest ich dwóch. Yunjae nie czuje nic, Gon czuje aż za dużo. Pierwszy nie ma problemu z nadmiarem emocji. Drugi nie może sobie z tym poradzić. Jeden z nich cierpi na aleksytymię. Nie ma dla niego uczuć, nie boi się. Dla niego wszystko jest rzeczowe. Bez wzruszenia opowiada o tragicznych wydarzeniach. Nie rusza go nic. A wrażenie sprawia takie, jakby był starszy, niż jest. Drugi po przykrywką buntownika skrywa kruchą istotę, która poszukuje zrozumienia. Szuka utraconej we wczesnym dzieciństwie miłości, troski i bezpieczeństwa. Pragnienie bycia pamiętanym, zauważonym jest powodem agresywnego zachowania. Obserwujemy z boku i dostrzegamy ich zmianę. Widzimy piękną przyjaźń, która nie zaczęła się zbyt dobrze.

Bohaterowie są jak zmięte zniszczone kartki. A czytelnik mnie je jeszcze bardziej dodając swoje emocje. Czytając miałam wrażenie, że czasami czuję podwójnie. Za siebie i za Yunjae. Za siebie i Gona. Ale było też tak, że nie czułam nic.

Alomnd jest książką, która podzieli czytelników. Nie każdemu się spodoba, nie każdy ją „poczuje”, nie każdy doceni.

Byłoby zbyt pięknie, gdybym napisała pozytywną opinię bez żadnych minusów. Brakowało mi trochę rozwinięcia, pogłębienia. Historia momentami sprawia wrażenie takiej na szybko, jedna sytuacja, druga, za chwilę trzecia i każdej poświęcone są dwie trzy kartki rozdziału.