Dom w kapeluszu recenzja

Znacie twórczość Arlety Tylewicz? Miałam przyjemność poznać ją już jakiś czas temu, kiedy patronowałam jej książkom. Jednak jednej z nich nie przeczytałam i właśnie ją nadrobiłam. Arleta pisze książki obyczajowe z wątkami romansowymi. Dużo jest w nich życiowych problemów, ale takich z którymi możemy spotkać się na co dzień. Przyznam się, że jeszcze nie tak dawno zarzekałam się, że nie będę czytać takich książek. A tu proszę, to mi się podoba! Z czystym sumieniem mówię Wam, że to było piękne.

Maja to wciąż młoda kobieta, choć już z bagażem doświadczeń czyli dorosłą córką i byłym mężem. Jej mąż, Gustaw, po prawie 20 latach małżeństwa, stwierdził, że jednak nie kocha Mai. Zakochał się w innej i to właśnie z nią chce ułożyć sobie życie na nowo. Jakby tego było mało, wyrzucił Maję z mieszkania, zostawiając ją tak naprawdę na bruku. Na szczęście Lili, ich córka, nie zostawiła matki, postanowiła zamieszkać z nią, gdyż czuje ogromny żal do ojca o to wszystko.

Maja została postawiona pod murem, musiała gdzieś zamieszkać i zarabiać pieniądze, by mieć za co żyć. Tym bardziej, że Lili wkrótce rozpocznie studia i będzie wymagać wsparcia rodziców. Mówi się, że ludzie przyparci do muru wpadają na najlepsze pomysły. Maja też wpadła, z pomocą najbliższej rodziny i przyjaciół, z ogromnym trudem, ale znalazła rozwiązanie i dążyła do jego realizacji. W gratisie od losu dostała jeszcze miłość, której zupełnie się nie spodziewała.

Jak wspomniałam wyżej, to było piękne. Bardzo polubiłam pióro Arlety, jej książki się pochłania, mimo że dotyczą zwykłych i przyziemnych rzeczy. Ona przedstawia w swoich książkach szare życie, ze wszystkimi wzlotami i upadkami. Zawsze kończą się dobrze, ale bohaterowie muszą wcześniej dużo przejść.

Tak było też w przypadku ,,Domu w kapeluszu". Maja i Lili musiały sporo przeżyć i namęczyć się, żeby ich marzenie się spełniło. Droga do ich spełnienia była wyboista i usłana ogromem problemów. Maja mimo to dążyła do swojego szczęścia. Oczywiście nie osiągnęłaby tego, gdyby nie wsparcie najbliższych osób.

Wydawać by się mogło, że to poważna historia. Jednak Arleta przedstawiła ją tak, że z przyjemnością czyta się o kobietach, ich problemach, odwadze i rodzących się uczuciach. A to wszystko okraszone jest odrobinką zdrowego humoru, oj były momenty, że boki można zrywać. Polecam Wam tą historię, szczególnie teraz kiedy za oknami zrobiło się tak ponuro.

Zapewniam Was, że nie będzie się nudzić. Będziecie chcieć to czytać dalej i dalej aż do szczęśliwego zakończenia.

Dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Polecam