Dzielnica cieni recenzja

" [...] Niech się boi, niech lęk płynie w jej żyłach zamiast krwi! Niech się ciągle odwraca, żeby sprawdzić, czy nie jest śledzona! [...]"

Katarzyna Puzyńska stworzyła kryminalnie przepiękną baśń, w której to czytelnik decyduje o tym, co było prawdą, a co wytworem wyobraźni głównych bohaterów. W "Dzielnicy cieni" magia miesza się z realizmem. Mamy tutaj do czynienia ze zbrodniami. Jednak nie mogę określić, że jest to czysty kryminał. Tutaj miesza się ze sobą kilka gatunków. Idealna gratka dla wszystkich dorosłych czytelników. Dosłownie każdy tutaj znajdzie coś dla siebie.
Mamy tutaj mnóstwo głównych postaci, między innymi:

- Wiktora Schneidera, który wygląda bardziej na studenta niż doktora. Zajmował się etnologią i antropologią kulturową. Przez jedną osobę został wplątany w wir nieprzewidzianych zdarzeń. Dzięki temu jego życiu grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Polubiłam tę postać, nie tylko za świetne nazwisko.

- Nadieżdę Pietrowną Szewcową — słynną rosyjską pisarkę i opozycjonistkę. Poznacie ją pod zupełnie innym imieniem i nazwiskiem. Dlaczego zmieniła swoje dane personalne? Co takiego ukrywa przed światem?

- Wandę Popowską, która jest byłą baleriną. Ta postać ostro pała zemstą. Czy ukoi swój ból? Tej postaci niestety nie polubiłam. Należy do grupy toksycznych osób.
Następnych bohaterów poznacie sami, podczas czytania "Dzielnicy pszczół".
Jestem zachwycona twórczością Katarzyny Puzyńskiej. Podoba mi się jej nowa odsłona. Cieszę się, że ona zmusza swoich czytelników do głębokiej refleksji i czynnego uczestnictwa w opisanej historii.
"Dzielnica cieni" wciągnęła mnie od samego początku. Były momenty, w których czułam się przygnębiona, wstrząśnięta i smutna. Przerażenie trzymało mnie do ostatniej strony. Akcja jest wartka i ma mnóstwo zwrotów.
Czytając tę książkę, czułam się, jakbym czytała mroczne Baśnie braci Grimm. To było takie dobre.
Głównym motywem tej historii jest książka, a właściwie pewien manuskrypt, który zabija. Każdy, kto go posiada, narażony jest na prawdziwe nieszczęście — śmierć.
Poruszamy się w dwóch czasach: w latach współczesnych i w roku 1968.
Czy lubicie książki o książkach? A mroczną i złowieszczą atmosferę? Ja uwielbiam, dlatego z dreszczykami emocji, odczytywałam każdą kolejną stronę.
Okładka mnie kupiła. Uwielbiam pszczółki i ich miodzik. Tutaj przewijają się pszczoły i miód. Mogę śmiało powiedzieć, że odgrywają kluczową rolę.
Czy przeczytalibyście książkę, która zabija?
Są takie książki, których nie powinno się przegapić, bo można wiele stracić. "Dzielnica cieni" do takich należy.
Z tą historią przepadniecie na długie godziny.