Sobowtór recenzja

Poprzednia przeczytana przeze mnie książka Macieja Siembiedy – `Gambit', średnio mi się podobała. Ale słysząc zewsząd głosy zachwytu nad jego dziełami, postanowiłem spróbować jeszcze raz. Tym razem padło na siódmy tom przygód Jakuba Kani, niegdyś prokuratora w IPN, a obecnie detektywa w warszawskiej filii wielkiej firmy ubezpieczeniowej mającej swoją siedzibę w Genewie. Jego zadaniem jest śledztwo w sprawach bezprawnych wyłudzeń odszkodowań.

Tytułowy sobowtór to fałszerz tworzący kopie obrazów jednego z mistrzów Renesansu, właściwie nie kopie, ale nowe obrazy, które do złudzenia przypominają dzieła mistrza. Oczywiście warte są fortunę, a ubezpieczone też bardzo wysoko, to właśnie z tego powodu Jakub Kania zaczyna tropić fałszerza.

Prowadzi Siemieniec akcję bardzo szeroko, powiedziałbym zamaszyście: mamy wątki z czasów napoleońskich, z lat 30., z czasów II wojny oraz wątek współczesny. Akcja dzieje się w Warszawie, pod Krakowem, w Wiedniu i w Szwajcarii, jednym słowem bogato. Napisane to sprawnie, ciekawie, akcja toczy się wartko. Ale trochę w duchu pana Samochodzika czyli niezbyt wiarygodnie i dosyć powierzchownie.

Niby wszystko jest w porządku, ale parę rzeczy mi zgrzyta. Osobiście najbardziej w kryminałach cenię realizm i ciekawe wątki społeczne lub psychologiczne, u Siembiedy tego nie znajduję. Poza tym w książce autor twierdzi, że Hans Holbein młodszy, wybitny portrecista, był największym szczególarzem w historii malarstwa. Pozwolę sobie się nie zgodzić, a Anthony van Dyck, a Frans Hals?

Kolejna rzecz: pozytywni (?) bohaterowie Siembiedy to w gruncie rzeczy przestępcy, którzy wszystkich przechytrzają. Po pierwsze Kazik Soboń, dość antypatyczna postać, zostaje przez autora wykreowany na prawdziwego herosa. Oszukuje wszystkich – krakowskiego antykwariusza, lokalnego gangstera, Niemców w czasie wojny i ubecję po niej. Prawdziwy geniusz i wybraniec losu. Wolne żarty... Drugi 'geniusz' to tytułowy sobowtór – fałszerz, który ogrywa ekspertów od malarstwa, Interpol, polski wymiar sprawiedliwości, a nawet Jakuba Kanię – co wcale nie jest takie łatwe. Jakoś mi nie leży robienie ze złoczyńców pozytywnych bohaterów.

Zakończenie książki jest zupełnie fantastyczne, takie rzeczy tylko na papierze się zdarzają. Reasumując, rzecz jest dla mnie średnia. Może się czepiam, bo to fajna literatura rozrywkowa, ale nic ponadto.

Książka jest doskonale czytana przez Mariusza Bonaszewskiego.