Gdzie zachodzi słońce recenzja

Są książki, które nie potrzebują krzyczeć. Nie próbują przekonać do siebie nachalnością ani nie zasypują odbiorcy lawiną wydarzeń. Czasami literatura najgłębiej dotyka nas właśnie wtedy, gdy milczy. „Gdzie zachodzi słońce” to powieść, która mówi szeptem, lecz ten szept zostaje z czytelnikiem długo po zakończeniu lektury, drży pod skórą, jak echo przebrzmiałej modlitwy.

Autorka nie tworzy tu klasycznej narracji, nie buduje świata na fundamentach precyzyjnie rozrysowanych map, dat czy historii. W zamian daje coś znacznie bardziej pierwotnego: uczucie obcości, chłodu i nieodwracalnej utraty. Skonstruowany przez nią świat po katastrofie nie potrzebuje wyjaśnień. Nie interesuje go geneza upadku, nie tłumaczy przyczyn ani nie rozdaje odpowiedzialności. Jest pusty, bezkresny, złamany i to wystarczy.

Narracja prowadzona jest oszczędnie, wręcz surowo. A jednak każde słowo wydaje się ważyć więcej niż zazwyczaj. Styl Choi Jin-Young przypomina pisanie na zamarzniętym szkle, jest subtelne, delikatne, ale pełne napięcia i emocjonalnej temperatury. To język pozbawiony ozdobników, a jednak poetycki. Przez tę oszczędność przebija się niezwykła świadomość formy, w której każde zdanie, niczym płatek śniegu jest kruche, ale precyzyjnie ukształtowane.

Nie znajdziemy tu sensacyjnych rozwiązań ani narracyjnych rozgrzeszeń. Nie wiemy, co było przed ani co będzie po. Spotykamy bohaterów na skraju świata, towarzyszymy im przez chwilę, a potem znikają, tak jak znikają ludzie w prawdziwym życiu. Ten fragmentaryczny sposób prowadzenia fabuły budzi naturalną frustrację, ale i pięknie oddaje istotę opowieści: nic nie jest dane na zawsze, nic nie trwa, a każde spotkanie, choćby najkrótsze może być ostatnim.

„Gdzie zachodzi słońce” to książka, która nie pozostawia po sobie łatwych emocji. Nie daje wzruszenia, nie pozwala na łzy. Zamiast tego zostawia czytelnika z czymś o wiele cenniejszym, z ciszą. Ciszą, która nie jest pustką, lecz przestrzenią do myślenia. To powieść, która zmusza do zatrzymania się, do zanurzenia w sobie, do wsłuchania się w to, co najcichsze. A takie głosy najcichsze, są często najbardziej prawdziwe.