I tylko wspomnień żal recenzja

Gosia Garkowska od wielu lat pozostaje w ścisłym gronie moich ulubionych pisarek. Po jej książki sięgam z radością i wielką przyjemnością. Mam bowiem pewność, że otrzymam lekturę na bardzo wysokim poziomie.

W swojej najnowszej powieści „I tylko wspomnień żal” autorka przeszła samą siebie. Wierzcie mi, ładunek emocjonalny, który niesie ze sobą ta książka, jest obezwładniający. Małgorzata Garkowska snuje dramatyczne losy swoich bohaterów uwikłanych w wielką historię w sposób niezwykle wrażliwy, czuły, a co najważniejsze autentyczny.

Fabuła książki osadzona jest w brutalnych realiach powojennej Polski i w cieniu akcji „Wisła”. Bohaterowie – Jerzy Arynowicz, były żołnierz Armii Krajowej i Weronika, młoda naznaczona przez wojnę dziewczyna, spotykają się na przypadkiem i towarzyszą sobie w podróży. Dokąd zmierzają? Jurek ponad wszystko pragnie dotrzeć w okolice Sanoka i odnaleźć ukochaną żonę. Weronika, żyje w ciągłym lęku. Jest sierotą. Podąża za Jerzym i wciąż się zastanawia się jeszcze kiedykolwiek będzie potrafiła wieść normalne życie. Ogromna tęsknota Jerzego za żoną bardzo silnie przenika się ze strachem, Weroniki.

Podróż bohaterów staje się nie tylko poszukiwaniem żony Jerzego i fizyczną wędrówką przez zniszczony kraj. To również piękna i poruszająca odyseja metaforyczna ku samemu sobie. Małgorzata Garkowska z ogromnym wyczuciem szkicuje przed czytelnikiem relację dwojga bohaterów. Nie ma w niej taniego sentymentalizmu, fałszu i zwykłych uproszczeń. Jest za to mozolne i bardzo trudne budzenie się zaufania, nadzieja i pragnienie powrotu do normalności. Jest ciche wsparcie, w momencie bolesnego zderzenia z rzeczywistością. I są wspomnienia. Te, które dodawały odwagi i otuchy. Te pielęgnowane i motywujące do działania. I w końcu te, których najbardziej żal. Kiedy czytałam tę książkę nieustannie towarzyszyła mi myśl, że owe wspomnienia, obok Jurka i Weroniki są osobnym bohaterem. Równie żywym, i bolesnym jak ludzie, których dotyczą. Małgorzata Garkowska włada piórem tak mistrzowsko, że niemal maluje przed czytelnikiem poruszający obraz świata, który choć pieczołowicie pielęgnowany, runął w gruzy. Co z niego zostało?

„I tylko wspomnień żal” to przepiękna powieść o stracie. Również miłości i nadziei, które rodzą się na zgliszczach dawnego życia. To poruszająca opowieść o pamięci, bez której nie sposób budować przyszłości. Napisana subtelnie, z wielką wrażliwością i sercem. Czytałam ją z zapartym tchem i wielkim wzruszeniem. Smakowałam każde słowo. Autorka kolejny raz ujęła mnie swoją delikatnością i wielkim talentem. Uważam tę lekturę za obowiązkową dla wszystkich tych, którzy szukają książki mądrej, wartościowej, pięknie napisanej i głęboko ludzkiej.

Polecam.