Cała nadzieja w Paryżu recenzja

„Cała nadzieja w Paryżu” zdaje się być przemieszaniem filmu „Masz wiadomość” (w wersji listownej) z Meg Ryan i Tomem Hanksem w roli głównej, z polskim serialem „Przepis na życie”. Sami oceńcie czy taka mikstura może się udać. Niestety w żaden sposób nie przemawia do mnie początek tej książki. Jack, bohater po rozwodzie, wpada w ramiona wolnej od trzech lat sąsiadki, dzięki temu Deborah McKinlay serwuje nam na sam początek dosyć słabą scenę marnego romansu. Eve z kolei zdaje się być zastraszoną reżimem swojej zmarłej matki kobietą po przejściach. Choć bohaterowie mają po pięćdziesiąt lat, w ogóle nie znajduje to odzwierciedlenia w ich niedojrzałym, wręcz dziecinnym zachowaniu. (...)

Nie lubię tego pisać, lecz książka mnie rozczarowała. Przygotowałam się na bardziej nastrojową historię, a spotkałam sceny rodem z niejednego filmu czy serialu. Oczywiście można w niej doszukiwać się ukrytego znaczenia, na przykład tego czym jest samotność dla bohaterów, czym została spowodowana i jak korespondencja wpłynęła na ich charaktery, ale czy to ma sens? „Cała nadzieja w Paryżu” pokazuje nam jednak jedną jedyną prawdę, że naszą bratnią duszą i najbliższym przyjacielem może być osoba, której nie znamy osobiście. Jako czytelniczka czuję się zawiedziona, że nie stałam się świadkiem ich spotkania w Paryżu. Bohaterowie spotkali się jednak w innym miejscu - niestety nie mogę Wam zdradzić gdzie. Zakończenie stanowi wielką zagadkę, którą ja próbowałam interpretować na różne sposoby. Według mnie jest ono najsilniejszą stroną tej książki. Oczywiście zaraz po przepysznych potrawach, których zapach unosi się wszędzie, i który pobudza nasze ślinianki w czasie czytania powieści.

Słowem podsumowania, jeśli szukacie czegoś lekkiego, niewymagającego większego zaangażowania z Waszej strony, książka jest idealna. Mogę ją polecić także maniakom kulinarnym (którym ja nie jestem, bowiem specjalizuję się tylko w jedzeniu) gdyż znajdą tu ogromną ilość inspiracji czysto brytyjskich i amerykańskich. Nie oczekujcie po niej zbyt wiele, bo lepiej się pozytywnie zaskoczyć, niż ulec rozczarowaniu.