Ja, diablica recenzja

Recenzja: "Ja, diablica" – ogień, humor i piekielna przygoda

Kiedy sięgałam po Ja, diablica Katarzyny Bereniki Miszczuk, spodziewałam się ciekawej fantastyki z nutką humoru ale to, co dostałam, przeszło moje oczekiwania. To książka, która bawi, zaskakuje i rozgrzewa wyobraźnię bardziej niż ogniste czeluście piekła, w które trafia główna bohaterka.

Wioletta bo to właśnie ona zostaje „świeżo upieczoną” diablicą to postać, którą od razu się lubi. Sarkastyczna, niezależna, trochę szalona, a jednocześnie bardzo ludzka w swojej walce z nową, piekielną rzeczywistością. Jej losy śledziłam z wypiekami na twarzy raz się śmiałam, raz miałam ochotę potrząsnąć nią za ramiona, a czasem nawet... zazdrościłam, że trafiła do tak barwnego zaświata.

Świat wykreowany przez Miszczuk to majstersztyk. Piekło i Niebo zorganizowane niemal jak korporacje, z pracownikami, biurami i całą biurokratyczną otoczką brzmi absurdalnie? A jednak działa znakomicie i świetnie punktuje współczesne absurdy. Do tego tajemnice, zaskakujące zwroty akcji, piękni mężczyźni (tak, Azazel, patrzę na ciebie!), i gorące emocje, które nie dają o sobie zapomnieć nawet na chwilę.

To lekka, ale wcale nie głupia lektura. Idealna na oderwanie się od codzienności, a jednocześnie skłaniająca do refleksji o tym, co naprawdę w życiu (i po życiu?) ważne.

Jeśli szukasz czegoś, co sprawi, że zapomnisz o świecie i będziesz marzyć o własnym, piekielnie przystojnym przewodniku po Zaświatach koniecznie sięgnij po Ja, diablica. A jeśli już czytałaś/czytałeś – koniecznie daj znać, z kim #team jesteś. Ja jeszcze nie wiem, czy bardziej #teamAzazel czy #teamPiotr...

Po skończeniu książki długo nie mogłam się otrząsnąć z tej piekielnie dobrej historii. Czułam się, jakbym wróciła z szalonej podróży do innego świata, pełnego ironii, magii, ale i prawdziwych, ludzkich uczuć.

To jedna z tych książek, po których człowiek zaczyna się zastanawiać, jak sam poradziłby sobie w zaświatach... i czy piekło rzeczywiście jest takie straszne, jeśli można tam spotkać takich ludzi jak Azazel (albo raczej... takie diabły).

Czułam radość, śmiech, lekki dreszczyk, ale też nutkę nostalgii i refleksji. Ja, diablica nie jest tylko lekką rozrywką – to historia, która zostaje z czytelnikiem na dłużej i sprawia, że chcesz o niej rozmawiać, polecać ją innym i wracać do niej myślami, zwłaszcza wtedy, gdy życie wydaje się zbyt... przyziemne.