Woda i Ziemia recenzja

Jak wielu z nas, autora poznałam na kartach Chłopca w pasiastej piżamie i zasiał mi takie ziarno przemyśleń w głowie, że nie wyplewię go do końca życia. Książkę więc wybrałam po autorze, bez przywiązywania szczególnej wagi do tego, o czym jest- choć nie ukrywam, tematyka mnie zaintrygowała i zanim otrzymałam książkę robiłam we własnej głowie zakłady, jakie będą punkty styku z Chłopcem w pasiastej piżamie. Bo wybór lektury sprowadza się tylko do tego, że gdyby Boyne napisał o historii budowy pługa, po książkę też bym sięgnęła.

Nie zawiodłam się. Historie zaczynają się podobnie, wsysają czytelnika, trochę aury tajemniczości, trochę wiemy, a potem pół dnia człowiek chodzi półprzytomny, bo zastanawia się co będzie dalej, kiedy wieczorem znów wszyscy pójdą spać i będzie mógł poczytać w spokoju.

Warta podkreślenia jest jakość tłumaczenia i korekta- naprawdę najwyższa liga.

W książce spotykamy się z dwoma historiami. Niby różnią się jak woda i ogień, ale im więcej stron przekłada się na lewą stronę, tym granica rozmywa się coraz mocniej. Aż ostatecznie wyznaczenie linii ludzkiej moralności staje się zadaniem domowym czytelnika.

Poziom książki jest równy, nie ma momentów opisów przyrody z Nad Niemnem (które uwielbiam!), choć czytając inne recenzje nie zgodzę się z faktem, że autor pozostawia nam pytanie czy od przeszłości w ogóle można uciec. No nie. On w obu opowiadaniach stanowczo odpowiada, że tego zrobić się nie da. W żadnym z wymiarów: duchowym, emocjonalnym, geograficznym.

Z dwóch historii bardziej poruszyła mnie opowieść o Vanessie. Może dlatego, że jestem kobietą. I że każda kobieta mogłaby być na jej miejscu… ja się już tam widziałam- na tej wyspie, w progu kościoła, rozmawiająca z czarnoskórym duchownym, unikająca spojrzeń w pubie… w każdym z nas jest ziarenko niepewności o jutro. Czy zawsze będziemy dobrzy czy źli, czy podejmiemy dobre decyzje na kompasie sumienia.

Autor nie daje jasnej odpowiedzi kto jest dobry a kto zły… o tym myśli się kilka dni po rozstaniu z książką. I po tych kilku dniach myślę, że jednak nasuwa się pewien moralny bonus. W pewnej mdłej jak reszta szpitalnego dnia chwili spoliczkowała mnie myśl, jak łatwo ocenić drugiego człowieka. Jak łatwo powiedzieć czy napisać, że książka jest dobra lub zła. Że autor, sportowiec, polityk, sąsiad ma dobry lub zły dzień. Że bohater jest zły albo dobry. Ale my nie wiemy na ich temat kilkudziesięciu stron. Gdybyśmy mieli zapisać ile wiemy o człowieku, którego oceniamy może wyszłaby z tego kartka A4. A może nie wyszła… Może tego właśnie chciał nauczyć nas Boyne prezentując pokaźną dawkę wiedzy o drugim człowieku, którego i z tymi wszystkimi danymi no nie sposób osądzić…

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta nakanapie.pl