Mosty na Wiśle recenzja

Irena Małysa tym razem zaskoczyła mnie niezmiernie, tworząc przenikliwą historię, która nie jest tylko kryminałem, a wnikliwym stadium charakterów.

Książka jest podzielona na dwie z pozoru odrębne historie. Jedna z nich, opowiada o Hance, która żyła w okupowanym Krakowie i o jej relacji z najlepszą przyjaciółką Esterą, która jako żydówka, musiała uciekać, aby uniknąć prześladowań. Hanka pozostaje sama i musi stawić czoła wszelkim przeciwnościom, a jak wiadomo, tych podczas wojny nie brakowało. Jedyne, co może mieć na sumieniu, to miłość do mężczyzny, którego kochała również jej przyjaciółka. W każdym innym czasie wybór byłby prosty, lecz jest wojna, a to nie jest czas, a ani na łatwe wybory, ani na sentymenty.

Walenty Ciechocki, komisarz, zostaje przydzielony do śledztwa, dotyczącego śmierci mężczyzny, odnalezionego pod jednym z mostów w Krakowie. Sprawa wydaje się banalnie prosta, gdyż ma on na szyi szalik Cracovii, a kto ma, choć minimalne pojęcie o piłce nożnej, ten wie, że Cracovia ma jednego rywala, a jest nim Wisła Kraków. Przez podejrzenia i przesłuchania, dochodzi do starć pomiędzy tymi dwoma klubami, a Walenty staje pośrodku. Jest tylko jeden problem. Nie poznajemy policjanta, który jest mrocznym mężczyzną ze swoją mroczną przeszłością. My tu mamy policjanta z maniami i wieloma fobiami, taki bardziej w stylu Monka, niż Igora Brudnego. Jego mamą jest Hanka, której historię poznajemy w odrębnej historii.

Gdy odnajdują drugie ciało, wiadomo już, że tu nie o potyczki klubowe chodzi, a o coś większego. Walenty zaczyna rozumieć, że sprawa ma drugie dno, a jego śledztwo doprowadza go do odkrycia, iż obaj zabici interesowali się artefaktami, zrabowanymi wiele lat wcześniej. Walenty, jako członek stowarzyszenia historycznego, zaczyna coraz bardziej zagłębiać temat, aż odkryje, że pewne tajemnice z przeszłości, właśnie dopadły jego rodzinę.

Autorka doskonale napisała obie historie. Pozornie niemające ze sobą nic wspólnego, z każdą stroną odkrywają więcej tajemnic, a nam wiele rzeczy układa się na właściwym miejscu. Początkowo historia Hanki i jej wpływ na syna, może wywołać oburzenie i falę krytyki. Jednakże nie wolno nam zapominać, że wojna, to był czas, kiedy aby przetrwać, należało zrobić wszystko, nie patrząc na boki, bo na to nie było ani miejsca, ani czasu. Im bardziej wchodzimy w ten świat, tym więcej zaczynamy rozumieć. Są też momenty, które mogą wywołać u nas skrajne reakcje, wiec tym bardziej na plus dla Pani Ireny, że potrafiła tak zagrać na emocjach, żebyśmy na pewno nie przeszli obojętnie obok tej, jakże smutnej momentami opowieści. Polecam bardzo.