Recenzja książki Pani Dymu

,,Moja matka była królową pokoju, ja wiem zbyt dobrze, że pokój nie wystarczy…''

Theodosia w wieku 6 lat straciła matkę w wyniku najazdu Kaisera na jej dom. Tamtego dnia jej królestwo także coś straciło... wolość. Ale na szczęście istnieje nadzieja. Nadzieja na to, że Theo uda się wyzwolić swój kraj spod jarzma Kalovaxian. A trzeba przyznać, że jest na to szansa, zważywszy iż w poprzedniej części Królowa Popiołu znalazła się na statku niezwyciężonej piratki Dragonsbane.




Drugi tom zaczyna się niemal w tym samym momencie, w którym zakończył się poprzedni. Znajdujemy się wraz z bohaterką i jej Cieniami na statku i szykujemy się do rozmowy z panią kapitan. Theo ma jasny cel, aby odzyskać kopalnię ognia, ale zdaje sobie sprawę, że sama nie da sobie rady. Dragonsbane też to wie i wplątuje naszą królową w ''teleturniej małżeństw'' (tak, to w sumie odpowiednie określenie do tego, co tam się wyrabia). I w sumie to tyle, co powinniście wiedzieć... bo ten ''teleturniej'' niczym z książki ,,Rywalki'' od Kiery Cass trwa przez w sumie większą część książki. I w sumie już wiem, dlaczego miałam taki zastój czytelniczy - po prostu nic ciekawego nie działo i w tym tkwił problem.

,,Pani Dymu'' powtarza to, co już znaliśmy z pierwszej części, czyli momenty bezruchu, w których głownie się rozmawia i nic ciekawego się nie dzieje. Jasne, pojawiają się ważne fragmenty, ale na tle całej książki... no cóż wydaje mi się, że gdyby wyciąć niepotrzebne przynudzanie, to książka byłaby o niebo lepsza.... ale i krótsza.

Co jeszcze mogę zarzucić tej książce? Powtarzalność i ściąganie od innych autorów. Brak nieprzewidywalności i... jakiś głębszych emocji. Bo historia zamiast sprawić, że zainteresuje mnie tym, kogo bardziej kocha Theodosia sprawiła, że latało mi to koło ''nosa". Jedyne co mnie ciekawiło, to czy moje podejrzenia się sprawdzą i autorka zrobi nagle z głównej bohaterki nieziemsko utalentowaną magiczkę. Na nieszczęście znam odpowiedź i nieco mi się ona nie podoba, ale zobaczymy, jak to się rozwiąże w trzecim tomie.

A co mimo wszystko mi się podobało? Klimat, rozwinięta religia/ wierzenia, ukazanie nędzy ale i nadziei oraz zakończenie (nie to w epilogu, ale to przed nim).

Czy czekam na finalny tom? Jasne, że tak. Głównie dlatego, żeby dowiedzieć się, jak się cała historia skończy oraz żeby zobaczyć czy autorka ma tendencje, że jej książki z tomu na tom są coraz gorsze... czy może drugi tom po prostu miał ''kompleks bycia środkową historią''. Nie wiem, ale chcę się o tym przekonać.

,,Pani Dymu'' dostaje ode mnie 5/10.