Ziemianie recenzja

Nastolatka krytykowana przez rodziców, stale porównywana do swojej siostry, obarczona rolą czarnej owcy w rodzinie, odkrywa, że jej kuzyn jest kosmitą. Sądzi, że sama posiada magiczne moce i potrafi komunikować się z wysłannikiem z innej planety. Wreszcie siebie również uznaje za kosmitkę, która musi przetrwać wśród Ziemian, przynajmniej do czasu aż wróci na swoją planetę. Tak powstaje opowieść o samotności wśród ludzi, lęku przed życiem w Fabryce i poszukiwaniu bezpiecznej przystani przedstawiona w książce Sayaki Muraty pt. „Ziemianie”, wydanej nakładem Wydawnictwa Literackiego, w przekładzie Dariusza Latosia.

Dałam się nabrać rozczulającej okładce, która ukrywa przejmującą narrację. Świat widziany oczami małej Natsuki zdecydowanie nie jest przedstawiony w superlatywach. Dziewczynka szuka bratniej duszy i znajduje ją w bohaterach „nie z tego świata”. Tylko czy ta ucieczka w sferę rojeń i fantazji pozwoli jej przetrwać w nieprzychylnej rzeczywistości? Autorka mimochodem stawia na kartach tej historii wiele pytań, o status dziecka w rodzinie, o powinności rodziców względem swych pociech, o granice między tym, co dozwolone i zakazane, wreszcie o to, czy wolno człowiekowi żyć na własnych zasadach. I trzeba przyznać, że dochodzi do nad wyraz aktualnych, i to nie tylko w kulturze japońskiej, wniosków.

Kiedy książka pochłania mnie bez reszty, wędruje ze mną wszędzie. W ciągu najbardziej zabieganego dnia znajdę czas, by przeczytać choć kilka stron wciągającej opowieści. Sayaka Murata tworzy właśnie taką literaturę. „Ziemianie” to genialna a przy tym niezwykle przystępna dla czytelnika narracja, która uwypukla ponurą prawdę o tym, że błędy dorosłych rzutują na życie ich dzieci a Nasze dzieciństwo kształtuje następującą po nim dorosłość. Ta przykra konstatacja towarzyszyć nam będzie jeszcze długo po lekturze książki z tak szokującym zakończeniem, że z pewnością nie będziecie mogli o nim zapomnieć.

Polecam, a jakże! I chyba przyjrzę się bliżej japońskiej literaturze, skoro skrywa takie „perełki”.