Ewangelia absencji istnienia recenzja

Tomik Arkadiusza Kińskiego jest pierwszą książką poetycką autora, którą czytałam. Długo po lekturze nie wiedziałam w jaki sposób zabrać się do pisania recenzji tego tomiku, ponieważ całkowicie odbiega on od estetyki przekazu, sposobu obrazowania, budowania poetyki, liryzmu czy też innych form prezentacji własnych myśli odbiorcy, do których jestem przyzwyczajona. Starając się jednak wydobyć z wierszy autora jakieś przesłanie, odnotowałam kilka rzeczy, na które należy zwrócić uwagę.
Przede wszystkim jest to próba (nie oceniam, czy udana) zbudowania własnego uniwersum, utkanego z poddawanych w wątpliwość prawd, od wieków przyjmowanych przez ludzi określających się mianem wierzących w Boga, absolut, generalnie mówiąc. I być może ten zabieg miał być głównym narzędziem i sposobem snucia refleksji nad życiem (bytem, istnieniem), które stało się przedmiotem zarówno przytoczonych na wstępie słów Haliny Poświatowskiej, jak i wielu fragmentów tekstów autora, w których nieustannie powraca pytanie, nie tyle o sens istnienia, co o jego fakt – obecność, „autentyczność”, naoczność, wręcz naszą pewność co do tego bytu („zaszczekał pies / trzeźwa pewność / istnienia / materii”).

CAŁOŚĆ RECENZJI DOSTĘPNA NA MOIM BLOGU, LINK DO ŹRÓDŁA ZNAJDUJE SIĘ POWYŻEJ. SERDECZNIE ZAPRASZAM!