Teczka Pandory recenzja

Ewa Waligóra po raz kolejny zabiera czytelników w pełną intryg i napięcia podróż z przewodniczką Magdą Łaszyńską w roli głównej. Tym razem autorka łączy klasyczne motywy kryminalne z psychologiczną głębią, podszywając wszystko nutą nostalgii i grozy. „Teczka Pandory” to książka, która z pozoru zapowiada się jako ciepła opowieść o spotkaniu dawnych znajomych, ale bardzo szybko odsłania swoje mroczne oblicze.

Punktem wyjścia jest zjazd absolwentów po niemal czterdziestu latach. Gospodynią spotkania jest dawna koleżanka Magdy – kobieta tajemnicza, która zaprasza starych znajomych do swojego domostwa. To, co miało być sentymentalną podróżą do czasów młodości, przeradza się w dramat pełen niepokoju, nieoczekiwanych zwrotów akcji i niepokojących zjawisk.

Autorka zgrabnie posługuje się klasycznymi motywami – stary dom, podejrzana piwnica, niespokojne duchy przeszłości i tajemnice z czasów PRL-u, które właśnie teraz zaczynają wychodzić na światło dzienne. Tytułowa „teczka Pandory” to metafora tych wszystkich skrywanych przez lata grzechów i tajemnic, które – niczym demony – zaczynają prześladować bohaterów.

Magda Łaszyńska to postać, którą czytelnicy znają z wcześniejszych książek Waligóry. Silna, odważna, z wyczuciem i doświadczeniem – nie tylko przewodniczka po Warszawie, ale i po ludzkich emocjach. Towarzyszy jej ukochany, komisarz Izydor Kościesza – wyważony, inteligentny, z lekkim dystansem do świata. Ich relacja to jasny punkt tej mrocznej historii – daje czytelnikowi chwilę wytchnienia i równoważy intensywne napięcie, które narasta z każdą stroną.

Waligóra sprawnie buduje atmosferę zagrożenia – nie tylko za pomocą opisu miejsca, ale i relacji między bohaterami. Pojawiają się napięcia, niewypowiedziane urazy, dawne konflikty, które nigdy do końca nie zostały rozwiązane. Bohaterowie muszą zmierzyć się nie tylko z realnym niebezpieczeństwem, ale przede wszystkim z własną przeszłością. To właśnie psychologiczny wymiar opowieści czyni ją tak poruszającą.

Styl autorki jest lekki, ale nie pozbawiony głębi. Dialogi są naturalne, tempo akcji dobrze wyważone – napięcie stopniowo rośnie, a finał zaskakuje i skłania do refleksji. Nie brakuje także subtelnego humoru i ironii, które równoważą mroczne tony opowieści.

„Teczka Pandory” to opowieść o pamięci, winie, odpowiedzialności i o tym, jak przeszłość potrafi nas dogonić w najmniej spodziewanym momencie. To także portret pokolenia, które dorosło w trudnych czasach i do dziś nosi na barkach ciężar dawnych wyborów.

Dla miłośników inteligentnych kryminałów z psychologicznym tłem – pozycja obowiązkowa. Dla tych, którzy lubią tajemnicze domostwa i sekrety sprzed lat – tym bardziej.