Niewidzialna dziewczyna recenzja

"Własne cierpienie, owszem, uwrażliwia, lecz dopiero wtedy, gdy się w człowieku uleży".


Niełatwa historia "Niewidzialnej dziewczyny" uświadamia, jak łatwo przychodzi nam ocenianie innych ludzi. Jak łatwo można ulec pozorom, pod którymi często kryje się zupełnie inny obraz. Ufam, że ta powieść uwrażliwi czytelników i zogniskuje ich uwagę na ludzi wokół siebie. W szczególności na tych niewidzialnych.

Katarzyna Kielecka to mieszkanka Łodzi, pedagog specjalny i pracownik banku. Autorka od lat tworzy drobne formy literackie: wiersze, opowiadania, teksty piosenek i scenariusze przedstawień dla dzieci. Jest mamą dwójki dorastających muzyków. Zadebiutowała w 2019 r. powieścią pt. "Sedno życia".

Ofelia ma trzynaście lat i trudne doświadczenia wyniesione z patologicznego domu. Dziewczyna stara się jak najmocniej wtopić w tłum, aby nie być narażoną na szkolną przemoc, a każdy dzień to dla niej prawdziwa szkoła przetrwania. Aneta to świeżo upieczona rozwódka, która pielęgnuje dobrą relację z córką Martą. Nieoczekiwanie przeszłość łączy Ofelię i Anetę, serwując im kolejne życiowe perturbacje.

Najnowsza powieść Katarzyny Kieleckiej z pewnością nie jest łatwą lekturą, gdyż tytułowa niewidzialność wywołuje w sercu czytelnika wiele emocji i poczucie, że pewne wydarzenia w ogóle nie powinny mieć miejsca. Autorka kreśląc losy swoich bohaterów uświadamia także, że czasami owa niewidzialność to po prostu strategia pozwalająca przetrwać najtrudniejsze chwile. Co ważne, niezwykle trafnym okazuje się tytuł tej książki, gdyż niewidzialność nie odnosi się tylko do małoletniej Felki, ale w jakimś stopniu dotyczy także innych bohaterów tej historii.

Życie Ofelii to wszechobecny alkoholizm dorosłych, brak matczynej miłości i patologia w najgorszym wydaniu. Trudno czyta się o codzienności dziecka w takim środowisku, a pisanie o tak ciężkiej sytuacji wymaga nie lada wrażliwości, jaką Katarzyna Kielecka niewątpliwie posiada. Fragmenty ukazujące przeszłość bohaterki wyzwalają mnóstwo emocji, a gdy pojawia się w nich również mały Jaś, krzywdę bezbronnego dziecka czuje się niemal na wskroś. Podczas lektury tej książki pojawia się także niezgoda na taki los, wściekłość na bezradność systemu opieki społecznej oraz myśl o tym, że takie historie dzieją się niestety niemal codziennie.

Trzecioplanową bohaterką powieści jest Łódź, a w szczególności pewna kamienica na Starych Bałutach, czyli dzielnicy, która nadal jest pełna kontrastów. Warto przy tym wspomnieć, że z "Niewidzialną dziewczyną" w ręku można zafundować sobie spacer i wycieczkę śladami bohaterów. A skoro mowa o pewnej kamienicy to nie można pominąć jednej z jej mieszkanek. Henryka Liszka ze swoim kotem to bowiem postać, która temperamentem i burzliwym życiorysem przełamuje nieco smutek wyzierający z tej opowieści. To bohaterka z wielkim potencjałem, która aż prosi się o swoją własną historię.

Katarzyna Kielecka w swojej książce dotyka także tematu przemocy w szkole, która dzieje się pod okiem nauczycieli. Autorka na przykładzie Felki dość dosadnie pokazuje, jak bezwzględna bywa szkolna społeczność. Obrazowo kreśli konkretne sytuacje przedstawiające szykanowanie i maltretowanie, nie tylko fizyczne, a także to, jak łatwo jest zostać przegrywem. To ważna płaszczyzna, bo dotykająca codzienności coraz większej ilości młodych osób.

Chyba każdy z nas chociaż raz w życiu doświadczył uczucia bycia niewidzialnym, ale przy lekturze tej książki poznacie niewidzialność w jej najgorszej odsłonie. Niewidzialność pełną brudu, głodu i krzywdy, odciskającą niezmywalne piętno na życiu niewinnych istot. Dużo jest w tej historii "niemiłości" i "niechciejstwa", ale jest też nadzieja na lepsze jutro, o którą warto walczyć, tak jak robi to Ofelia.