Wszystkie zaginione adresy recenzja

[Współpraca z wydawnictwem Relacja]

"To smutne, że (...) znał adres zamieszkania wszystkich, a nikt nie znał jego"

Zabierając się za lekturę "Wszystkich zaginionych adresów" miałam duże oczekiwania. To moje pierwsze spotkanie z piórem autorki – jakimś cudem ominęła mnie "Wyspa bijących serc". Niestety nie polubiłam się z jej stylem.

Laura Imai Messina to Włoszka od lat mieszkająca w Tokio. Mam wrażenie, że próbowała stworzyć powieść wpisującą się w nurt opowieści o magicznych miejscach – kawiarniach, pralniach, księgarniach – znanych z japońskiej literatury. Choć zapewne świetnie zna ten klimat, w moim odczuciu nie udało jej się go oddać.

Risa, córka listonosza, przenosi się na wyspę Awashima, gdzie znajduje się niezwykły urząd pocztowy. Trafiają do niego listy bez nadawców i bez adresatów. Zadaniem Risy jest uporządkowanie tej korespondencji, a jednocześnie – odnalezienie listu, którego być może jest adresatką. Czy jej się to uda?

Niestety, historia magicznej poczty nie wzruszyła mnie. Nie polubiłam głównej bohaterki, a listy zamieszczane na końcu każdego rozdziału – choć miały być poruszające – nie zrobiły na mnie wrażenia.

Wciąż łudziłam się, że akcja się rozkręci. Tymczasem, przekraczając połowę książki, nadal nie odnalazłam w niej ani głębszego sensu, ani zapowiadanych na okładce refleksji o życiu.

Może poza jedną – że nieznajomi, których mijamy każdego dnia, mogą mieć zaskakująco duży wpływ na nasze życie. Tak samo jak my – często nieświadomie – możemy wpływać na innych. Niewinny uśmiech, ciepłe słowo czy życzliwy gest mogą stać się czymś, co ktoś zapamięta na długo.

Akcja toczy się bardzo wolno – zbyt wolno jak na mój gust. Co nie pozwoliło mi na zaangażowanie się w historię. Często odpływałam myślami, przerywałam lekturę, a później trudno było mi do niej wrócić. W końcu książkę porzuciłam.

Być może po prostu nie zrozumiałam przesłania, które autorka chciała przekazać – książka zbiera przecież bardzo dobre opinie. A może trafiłam na nią w niewłaściwym czasie. Albo to po prostu nie była historia dla mnie.

Fascynujący jest natomiast fakt, że urząd pocztowy opisany w książce istnieje naprawdę – i to właśnie on był inspiracją do powstania tej opowieści.

Czasem mijamy się z ludźmi, którzy zostawiają w nas ślad, choć nawet nie znamy ich imienia. Ile takich historii nosimy w sobie, nawet o tym nie wiedząc?