Jaskinia Milczących recenzja

Emilia Szelest w „Jaskini milczących” zabiera czytelnika w podróż na pogranicze rzeczywistości i legendy, gdzie tatrańska dzikość spotyka się z mrokiem ludzkich tajemnic, a mit o śpiących rycerzach nabiera niepokojącej realności. To powieść, która łączy w sobie elementy thrillera, sensacji i opowieści grozy z subtelną nutą folkloru i psychologicznym napięciem.

Główną bohaterką jest policjantka Zuzanna Sobczak – twarda, racjonalna kobieta z przeszłością, która niespodziewanie zostaje wciągnięta w śledztwo dotyczące serii zaginięć w Tatrach. Towarzyszy jej Dorian Gil, dziennikarz śledczy, którego dociekliwość nie zna granic. Ich relacja z początku chłodna i zawodowa, z czasem zaczyna się pogłębiać, ale nie staje się dominującym wątkiem, co działa na korzyść fabuły. Szelest z wprawą unika nadmiernej romantyzacji, skupiając się na napięciu, jakie rodzi się między dwojgiem ludzi zmuszonych współpracować w ekstremalnych warunkach.

Największym atutem książki jest bez wątpienia klimat. Opisy górskich szlaków, osnutej mgłą doliny i legendarnej jaskini są sugestywne, niemal filmowe. Tatry nie są tu jedynie tłem wydarzeń, ale pełnoprawnym bohaterem – nieprzewidywalnym, majestatycznym i niebezpiecznym. Autorka sprawnie buduje atmosferę niepokoju, nie przekraczając granicy przesady. Napięcie rośnie stopniowo, a zagrożenie czai się nie tylko w ciemnościach jaskini, ale i w sercach ludzi.

Warstwa legendarna – motyw śpiących rycerzy – zostaje tu wykorzystana w bardzo ciekawy sposób. Nie dominuje nad fabułą, ale stanowi jej istotny kontekst, wciągając czytelnika w rozważania o granicach między mitem a prawdą. Autorka umiejętnie balansuje między tym, co realne, a tym, co niedopowiedziane. Czy rycerze naprawdę śpią w jaskini? Czy może to tylko złowroga opowieść mająca ukryć coś bardziej ludzkiego i o wiele mroczniejszego?

Szelest nie boi się poruszać tematów trudnych – traumy, winy, przemilczeń. Postacie są wiarygodne, złożone, a ich wybory – choć nie zawsze moralne – pozostają zrozumiałe. Zuzanna i Dorian to nie superbohaterowie, ale ludzie, którzy mierzą się nie tylko z zewnętrznym niebezpieczeństwem, ale i z własnym lękiem oraz przeszłością.

Powieść trzyma w napięciu do ostatnich stron. Akcja przyspiesza w odpowiednich momentach, a zakończenie nie zawodzi – choć nie daje prostych odpowiedzi, pozostawia czytelnika z dreszczem i refleksją. To książka, która nie tylko wciąga, ale i skłania do myślenia – o tym, jak silne są historie, w które wierzymy, i jakie mogą mieć konsekwencje.

„Jaskinia milczących” to zdecydowanie udane połączenie thrillera z legendą, które zadowoli zarówno miłośników górskich klimatów, jak i tych, którzy lubią, gdy literatura zostawia ich z pytaniami bez jednoznacznych odpowiedzi. Emilia Szelest udowadnia, że polska proza gatunkowa ma się bardzo dobrze – i potrafi jeszcze zaskakiwać.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta portalu Na kanapie.pl