Proces diabła recenzja

Drugi tom serii o Kubie Sobańskim przenosi czytelnika do mrocznego świata krakowskich zbrodni, gdzie granica między dobrem a złem nieustannie się zaciera. Adrian Bednarek ponownie zabiera nas w psychologiczną rozgrywkę, w której głównym graczem jest prawnik skrywający przerażającą tajemnicę.
Rzeźnik Niewiniątek został schwytany i osadzony w więzieniu, ale horror, jaki siał, nie dobiegł końca. Kiedy w Krakowie pojawia się nowy morderca, znany jako Rozpruwacz, jego obrony podejmuje się Kuba Sobański. To dla niego szansa na spektakularny sukces, ale czy tylko? Im dalej wchodzi w sprawę, tym mocniej budzą się jego własne demony. Na dodatek na horyzoncie pojawia się tajemnicza kobieta, która może okazać się kluczowa w jego dalszym losie.
Jestem pełna podziwu dla pióra autora - doskonale buduje napięcie, wprowadzając czytelnika w umysł bohatera. Kuba Sobański to postać, która jednocześnie fascynuje i odpycha – jego inteligencja, manipulacyjna natura i mroczne instynkty sprawiają, że nie sposób oderwać się od lektury. To jeden z tych thrillerów, które pochłania się w zastraszającym tempie, z zapartym tchem przewracając kolejne strony.
Jeśli szukacie mrocznego, psychologicznego thrillera z doskonale wykreowaną atmosferą i postaciami, to "Proces Diabła" spełni wasze oczekiwania. Trzyma w napięciu, intryguje i pozostawia z pytaniem: jak daleko może posunąć się człowiek, by zdobyć to, czego pragnie?
Na koniec muszę wam jeszcze donieść o fakcie, że książka jest w wersji audio i czyta ją Filip Kosior 🎙️ Robi to genialnie!
Polecam czytajcie!

Cytaty:
“Słabość, niemoc, paraliżujący strach, nieumiejętność zmierzenia się z wyzwaniem - te cechy występują u ludzi tchórzliwych. Ginie w nich wtedy chęć walki. Tacy ludzie zwykle przegrywają i toczą swoją niewiele wartą egzystencję tylko po to, żeby w końcu umrzeć, nie realizując żadnych wyższych celów.”

“Ludzie, aby spełnić swoje najskrytsze marzenia, są w stanie poświęcić wiele. Czasami rodzinę, przyjaciół, pracę, a nawet czyjeś życie. Żądze odbierają możliwość racjonalnego myślenia i omamiają niczym najsilniejszy narkotyk. Popychają do działań impulsywnych, których efektów nie da się przewidzieć.”