Widunka recenzja

„Widunka” Joanny Tekieli to historia młodej mieszkańcy Wiklińca – Miry, która postanawia opuścić rodzinną wioskę i poznawać świat. Żyje w miejscu, jak sama nazwa mówi, gdzie wyplatane są kosze, a rytm dni determinują pory roku. Kiedy zaczyna krytykować ustalone zwyczaje i utarte zasady, starszyzna patrzy na nią krzywym okiem.

Muszę przyznać, że na początku trudno mi było wejść w historię. Nie mogłam się odnaleźć w słowiańskich realiach, wierzeniach i słownictwie. Z czasem jednak „Widunka” okazała się wciągającą historią, nie tylko powieścią drogi ale podróżą w głąb siebie i kształtowaniu własnej tożsamości. Tekieli przenosi czytelnika w świat słowiańskich wierzeń, składania do refleksji nad ewolucją ludzkości i życiowymi wyborami.

Mira, mimo że jest dawną Słowianką ma wiele cech współczesnych kobiet, szczególnie w sposobie myślenia. Ba! nawet te dialogi takie bardzo swojskie i teraźniejsze. Sytuację ratuje lekkie pióro i widoczna sympatia autorki do kreowanych postaci.

Imię Widunka pochodzi od widzenia przyszłości. Powieść Tekieli to opowieść o wielkiej odwadze próby bycia sobą i posiadaniu własnego zdania, mimo przeciwnościom losu. Nie ma co przesadzać, nie jest to powieść wybitna, nie wnosi nic nowego. To nie jest też historia Słowian w pigułce, ma się wrażenie że autorka jedynie lekko dotyka tematu. W dużej mierze jest to przewidywalna historia, a bohaterka to superwoman tamtych czasów. Trochę przeszkadzał mi ten feministyczny ton, że oto ona wielka Mira będzie walczyła z tzw. głupiadami czyli na przykład z przesądem, że kobiety nie mogą jeździć konno czy strzelać z łuku. Ale! Czyta się świetnie, bawi i wciąga. Jako wiosenno-letnia lektura to wybór idealny (bez większych doznań czytelniczych). Zdradzę Wam trochę z fabuły: podczas swojej podróży Mira się trochę rozczaruje i dojdzie do wniosku, że większość miejsc nie wyróżnia się niczym szczególnym od jej rodzinnego Wiklińca (w myśl zasady, że wszędzie dobrze gdzie nas nie ma)…



Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Filia