Recenzja książki Utraceni

Kiedy znika 24-letni Ziemowit, syn kontrowersyjnego aktywisty społecznego Ryszarda Hajduka, wszystko wskazuje na to, że zaginięcie może mieć związek z wydarzeniami, które miały miejsce na Strajku Kobiet. Stratowana przez tłum zginęła kobieta, a jej mąż obwinia Hajduka o to, co się stało. Czy zdesperowany mógł posunąć się w akcie zemsty do porwania syna działacza?

Gdy do odnalezienia chłopaka Hajduk zatrudnia Agencję Poszukiwań Osób Zaginionych „Echo”, szybko okazuje się, że cała sprawa jest bardziej skomplikowana i łączy się z rodzinną tragedią współwłaścicielki „Echa”, byłej dziennikarki śledczej Sandry Milton. Jej wspólnik Ignacy „Igi” Sznyder, który sam boryka się z traumą po zaginięciu brata, zrobi wszystko by odnaleźć Ziemowita i pomóc Sandrze rozwiązać zagadkę, kto stoi za tym, co spotkało jej najbliższych.

Problem zaginięć ludzi, który porusza Autor w swojej książce to problem bardzo ważny, który niewątpliwie trzeba nagłaśniać. Pomiędzy rozdziałami książki na wstawkach z szarego papieru znajdujemy dane statystyczne dotyczące osób zaginionych, ich wieku, powodu zaginięć, a także liczby dotyczące osób odnalezionych. Przerywniki te skłaniają do głębszego pochylenia się nad tym problemem i refleksji.

Wątki zaginięć i poszukiwań poprowadzone w książce są zajmujące i czytałam je naprawdę z dużym zainteresowaniem. Jednak im dalej w las, coś zaczęło się rozjeżdżać. Zbyt duża ilość opisów stanów po zażyciu narkotyków i epatowanie brutalnymi scenami tortur moim zdaniem tylko zaszkodziło całości. Rozumiem ogólny zamysł, jednak przy czytaniu tych opisów szybko odczułam po prostu przesyt.

Interesujący główny wątek, dobrze zbudowane napięcie i ciekawie wykreowani bohaterowie, zarówno ci pozytywni jak i negatywni, to zdecydowanie plusy tej książki.

„Utraceni” to pierwsza część nowego, kryminalnego cyklu Autora, otwarte zakończenie sprawia, że chcemy dowiedzieć się co będzie dalej. Czy sięgnę po kolejny tom? Z ciekawości zapewne tak, chociaż przyznaję, że ten nie spełnił do końca moich oczekiwań. Jak zawsze zachęcam Was do lektury i wyrobienia sobie własnej opinii.