Duch Wikarego recenzja

"Duch wikarego" to drugi tom serii o "Biurze do spraw tajemnych". Tym razem do Valentina Verne'a zjawia się elegancka Madame Melanie d'Orval, która prosi o pomoc w ocaleniu męża przed podejrzanym medium, który przekonuje, że może skontaktować go ze zmarłą tragicznie córką. Wspólnie muszą zdemaskować oszusta. Jednocześnie inspektor musi zmierzyć się z demonami przeszłości - bowiem kontaktuję się z nim Wikary...

Ten tom podobał mi się bardziej od poprzedniego. Więcej było tu porywającej akcji, śledztwo intrygowało motywami, a działania nemezis Valentina weszły na kilka poziomów wyżej.

Ponownie mamy tu jednoczesny obraz obecnego, oficjalnego śledztwa oraz prywatne poszukiwania inspektora, który chce dogodzić swojego największego wroga i oprawcę. Zarówno jedno, jak i drugie dochodzenie intrygiwało i wzbudzało sporo emocji, choć znowu w mojej skali adrenaliny najwięcej punktów dostał motyw z Wikarym. Część o medium nie zaskoczyła mnie swoim finałem, bowiem spodziewałam się takiego przebiegu zdarzeń, choć nie umniejszyło to dobrego przemyślenia i interesujących wątków związanych z postępującą technologią. Z kolei to, co działo się w związku z przerażającym Wikarym, wywoływało szczególne ciarki. Mając w pamięci jego zamierzchłe "dokonania", jak i obecnie oplatajace macki zbrodni wokół Verne'a, czułam spory niepokój i dreszcz wstrętu wobec tego antagonisty - co oznacza, że był dobrze napisany i oddziaływał tak, jak powinien. To on odpowiadał za najmocniejsze sceny w książce, a kilka z nich zrobilo wrażenie, zwłaszcza w obliczu pozostałych, o wiele łagodniejszych zdarzeń. Mniej tu jest też odgórnej polityki, natomiast zainteresowały mnie wątki dotyczące emancypacji kobiet.

Klimat ciemnych uliczek Paryża, powszechny nierząd, tragiczna przeszłość Valentina i jej obecne pokłosie w glebokiej traumie oraz porywajace poszukiwania w listach i zagadkach - to wszystko sklada się na dobrą kontynuację, która wzbudziła apetyt na więcej. Cenię, gdy seria w kolejnych tomach podnosi poziom!